Died In The Wool - David Sylvian

Is this how they’ll find her?

Pale blue frock-coat, snagged full of needles

Belly full of sunshine

And what will they do without him?

(Without him)

Now she’s gone

What will they do without him?

(Without him)

The sheep on the hill

Allured in the darkness —

The years of the darkness startled by thunder —

Gathered for safety

They dressed her in wool-coats

And what will they do without him?

(Without him)

Now she’s gone

What will they do?

Her hair that was blonde is matted and brown

The heft of her body impresses the ground

Softened by rainfall, soaked right through

The lightening sky and the darkening blue

And what will they do?

Now she’s gone

Give her your shoes, boy

Lend her some threads

A fine line of linen stripped from your bed

What’s with the face, child?

The smaller the bird, the closer it stood

Coming still closer from the edge of the woods

In the down of the den six hearts lie beating

The ground softens up and welcomes her in

You’ve been gone so long, honey, where have you been?

You are destined for better, surely nothing so cruel

What once was unwritten 's dyed in the wool

Her hair that was blond is matted and brown

The weight of her body impresses the ground

Softened by rainfall, soaked right through

The lightening sky and the darkening blue

Is this how they’ll find her?

Last ounce of courage

Face full of sunshine

Zullen ze haar zo vinden?

Lichtblauwe geklede jas, vol naalden gehaakt

Buik vol van de zon

En wat zullen ze doen zonder hem?

(Zonder hem)

Nu is ze weg

Wat zullen ze doen zonder hem?

(Zonder hem)

De schapen op de heuvel

Verleid in de duisternis -

De jaren van de duisternis opgeschrikt door de donder -

Verzameld voor de veiligheid

Ze kleedden haar in wollen jassen

En wat zullen ze doen zonder hem?

(Zonder hem)

Nu is ze weg

Wat zullen ze doen?

Haar haar dat blond was, is gematteerd en bruin

Het gewicht van haar lichaam maakt indruk op de grond

Verzacht door regen, doorweekt

De oplichtende lucht en het donker wordende blauw

En wat gaan ze doen?

Nu is ze weg

Geef haar je schoenen, jongen

Leen haar wat draadjes

Een fijne lijn van linnen gestript van je bed

Wat is er met het gezicht, kind?

Hoe kleiner de vogel, hoe dichterbij hij stond

Komt nog dichterbij vanaf de rand van het bos

In het hol van de kuil kloppen zes harten

De grond wordt zachter en verwelkomt haar in

Je bent al zo lang weg, schat, waar ben je geweest?

Je bent voorbestemd voor beter, zeker niets zo wreed

Wat ooit ongeschreven was, is door de wol geverfd

Haar haar dat blond was, is gematteerd en bruin

Het gewicht van haar lichaam maakt indruk op de grond

Verzacht door regen, doorweekt

De oplichtende lucht en het donker wordende blauw

Zullen ze haar zo vinden?

Laatste greintje moed

Gezicht vol zon