Doy La Vida - David Bisbal

Dónde está el sueño que me diste?

Dónde está el mar que me prometiste?

Me quema el hielo de tus manos

Que me arrastraste a lo más triste

Que me ensuciaste y me rompiste

Y aún te refugio aquí a mi lado

Mírame y dime de una vez

Que sientes al rozar mi piel

Dile al olvido que

Que esta agonía se la lleva el viento

Porque en tus brazos doy la vida

Porque te encuentro cuando no hay salida

Porque me encierro entre tus labios

Aunque me sangre a mares esta herida

Que no es culpable la rutina

De que este amor se apague en cada esquina

Que no he sabido acariciar, quizá

qué debo hacer para volver atrás?

No puedo amarte más,

Solo amarte más

Tan blanca el alma que no puedo

Dejarme amar por otros besos

Que mueran cada madrugada

Y se disfrazan de recuerdos

De lunas muertas por el tiempo

Que no enterré bajo tu almohada

Mírame y dime de una vez

Que sientes al tocar mi piel

Dile al olvido que

Que esta agonía se la lleva el viento

Porque en tus brazos doy la vida

Porque te encuentro cuando no hay salida

Porque me encierro entre tus labios

Aunque me sangre a mares esta herida

Que no es culpable la rutina

De que este amor se apague en cada esquina

Que no he sabido acariciar, quizá

qué debo hacer para volver atrás?

No puedo amarte más,

Solo amarte más

Que no es culpable la rutina

De que este amor se apague en cada esquina

Que no he sabido acariciar, quizá

qué debo hacer para volver atrás?

No puedo amarte más,

Solo amarte más

Waar is de droom die je me gaf?

Waar is de zee die je me beloofd hebt?

Het ijs op je handen verbrandt me

dat je me naar de droevigste hebt gesleept

dat je me vuil maakte en me brak

En ik beschut je nog steeds hier aan mijn zijde

Kijk naar me en vertel het me een keer

Wat voel je als je mijn huid aanraakt?

Vertel de vergetelheid dat

Dat deze pijn wordt meegesleept door de wind

Want in jouw armen geef ik het leven

Omdat ik je vind als er geen uitweg is

Omdat ik mezelf tussen je lippen opsluit

Hoewel deze wond me zeeën doet bloeden

Die routine is niet de schuld

Dat deze liefde in elke hoek afslaat

Die ik niet heb kunnen strelen, misschien

wat moet ik doen om terug te gaan?

Ik kan niet meer van je houden

hou gewoon meer van je

Mijn ziel is zo wit dat ik het niet kan

Laat me liefde voor andere kussen

Dat ze elke ochtend sterven

En ze vermommen zich als herinneringen

Van manen dood door de tijd

Dat ik niet onder je kussen heb begraven

Kijk naar me en vertel het me een keer

Wat voel je als je mijn huid aanraakt?

Vertel de vergetelheid dat

Dat deze pijn wordt meegesleept door de wind

Want in jouw armen geef ik het leven

Omdat ik je vind als er geen uitweg is

Omdat ik mezelf tussen je lippen opsluit

Hoewel deze wond me zeeën doet bloeden

Die routine is niet de schuld

Dat deze liefde in elke hoek afslaat

Die ik niet heb kunnen strelen, misschien

wat moet ik doen om terug te gaan?

Ik kan niet meer van je houden

hou gewoon meer van je

Die routine is niet de schuld

Dat deze liefde in elke hoek afslaat

Die ik niet heb kunnen strelen, misschien

wat moet ik doen om terug te gaan?

Ik kan niet meer van je houden

hou gewoon meer van je