Der Bergschmied II - Der Eid - Dauþuz

Hoc ego scripsi ut opus saga beatitudinem

Et sortium dies, et saepe dilexit odio

Unsre Heimstatt ward auf einem warmen Felsen erbaut

Nah der heiligen Grotte, wo man seit jeher Ahn- und Tiergeister ehrte

Daselbst fuhren wir täglich ein, in kleinste Grubenbaue

Flint ward unser Lohn, Bergmänner der ersten Stund'

29 Winter ward ich da, vor 8279 Jahrn

Dort war der Stein in edlster Güte, doch zu tief die Sohle lag

Mein Geist umnebelt, matt und träg war mir der Sinn

Finsternis umfing mich sanft, meine Seel in finstre Teufe fuhr

Wie ein Falter, flog ich durch Spalten, hin zu einem Feuer

So stand ich da, vor einem Thron aus schwarzem Turmalin

Der Herr der Unterwelt, der Geist des Berges

Er rief meinen ätherischen Geist, in seine weite Halle

Ein Wesen, von dem ich niemals gehört, wie ein Zwerg doch riesenhaft

Wildes Haar aus Aragonit und ein Bart aus Obsidianen

Seine Augen grün, starren aus reinstem Malachit

Als sei er gar das Gestein, der Berg daselbst gewesen

Ich biet dir einen Handel an, damit du weiter leben kannst

Du sollst fortan mein Zögling sein, das Schicksal mit mir teilen

Dann wirst du ewig, wie ich selbst;

und ewig wie der Berg

Du sollst den Menschen lehren, was ich nun fortan dir gelehrt

Wirr ward mir der Sinn, wollt nur zurück zu meinem Lieben

Die Ewigkeit, die er versprach, war mir kein Stück bewusst

Glaubte gar, es wär ein Traum, aus welchem ich sogleich erwache

So hab ich ihm den verhängnisvollen Eid

Den verdammten Eid geschworen

So erwachte ich in meiner düst´ren Grube

Neben mir lag mein Bruder darnieder

Am Abend noch gab ich seinen Leib, der Mutter Erde wieder

Vater, Mutter, Weib und meine Kinder;

alle nahm die Zeit hinfort

Als ich gar meine Enkel sterben sah, verließ ich für immer diesen Ort

Hoc ego scripsi ut opus saga beatitudinem

Et sortium dies, et saepe dilexit odio

Ons huis is gebouwd op een warme rots

In de buurt van de heilige grot, waar voorouders en dierlijke geesten altijd zijn geëerd

We reden er elke dag, tot in de kleinste mijnwerkingen

Vuursteen was onze beloning, miners van het eerste uur

29 winter Ik was daar, 8279 jaar geleden

Daar was de steen van de beste kwaliteit, maar de zool lag te diep

Mijn geest was mistig, mijn geest was saai en traag

Duisternis omhulde me zachtjes, mijn ziel dook in donkere diepten

Als een vlinder vloog ik door spleten naar een vuur

Dus ik stond daar, voor een troon van zwarte toermalijn

De heer van de onderwereld, de geest van de berg

Hij riep mijn etherische geest in zijn enorme hal

Een wezen waar ik nog nooit van heb gehoord, gigantisch als een dwerg

Wild aragoniethaar en een baard van obsidiaan

Zijn ogen zijn groen en staren uit het puurste malachiet

Alsof de rots, de berg, er zelfs was geweest

Ik bied je een deal aan zodat je kunt blijven leven

Van nu af aan zul je mijn leerling zijn, deel het lot met mij

Dan word je eeuwig, net als ik;

en eeuwig als de berg

Je moet mensen leren wat ik je nu heb geleerd van nu af aan

Mijn geest raakte in de war, ik wilde gewoon terug naar mijn dierbaren

Ik was me niet eens bewust van de eeuwigheid die hij beloofde

Ik dacht zelfs dat het een droom was, waaruit ik meteen wakker word

Dus ik gaf hem de noodlottige eed

De verdomde eed gezworen

Dus ik werd wakker in mijn sombere put

Mijn broer lag naast me op de grond

Die avond gaf ik zijn lichaam terug aan moeder aarde

vader, moeder, vrouw en mijn kinderen;

alles nam de tijd weg

Toen ik zelfs mijn kleinkinderen zag sterven, verliet ik deze plek voor altijd