Der Bergjunge - Dauþuz

In seinem 9

Jahr begann die Zeit

Laut seinem Vater ward er nun bereit

«Nun trägst du bei, zum Familienheil

Im Berg verdienst du für uns deinen Teil»

Die Scheidebank war sein erster Ort

Erst am Mundloch, später in der finstren Teufe

Stund um Stund im trüben Schein

In Karren und Körbe die Erze hinein

Mit 15 wurde er des Hauers Knecht

Und mit 19 erlernte er, des Hauers Recht

Mit 30 ein Meister, die Knochen schon wund

Die Hände taub, der Rücken geschund

Nun lehrt er die Jungen noch an der Bank

Blickt sie an, mit Wehmut im Herzen

Erinnerst sich, als er wie sie war

Was für ein Leben, würde alles geben

Es anders zu leben

Ein Krüppel, ein Schatten, der Bergmann so müde

Sein Lohn hat nur selten den Hunger gestillt

Zuletzt hat die Bergsucht seine Lungen zerfressen

Ihm neimals niemand gedacht, er wurde längst vergessen

op zijn 9e

jaar begon de tijd

Volgens zijn vader was hij er nu klaar voor

«Nu draag je bij aan de redding van het gezin»

In de bergen verdien jij je deel voor ons»

De Scheidebank was zijn eerste plaats

Eerst bij de mond, later in de donkere diepten

Uur na uur bij weinig licht

Zet de ertsen in karren en manden

Op zijn 15e werd hij de dienaar van de houwer

En op 19 leerde hij de wet van Hauer

Een meester op 30, de botten al pijnlijk

De handen zijn gevoelloos, de rug is pijnlijk

Nu geeft hij nog les aan de jongens op de bank

Kijkt naar haar met verdriet in haar hart

Weet je nog toen hij was zoals zij

Wat een leven, zou alles geven

Om het anders te leven

Een kreupele, een schaduw, de mijnwerker zo moe

Zijn loon heeft zelden de honger gestild

Uiteindelijk heeft de bergverslaving zijn longen weggevreten

Niemand dacht aan hem, hij was al lang vergeten