Un Pretexto - Daniela Romo

Dime cómo son los sentimientos que te elevan hasta el cielo para luego tocar el

sol

Dime si es verdad que el pensamiento se apodera de un pretexto convirtiéndolo

en emoción

Sin lastimarte pero, ya ves, yo no te amo y tú sabes bien cómo te envidio ese

mundo paraiso donde juegas a vivir cerca de mi

Dime cómo le haces que perdonas el desamor, no lo cobras y te basta con lo que

doy;

un futuro donde no hay promesas, ir viviendo como llega porque un día tal

vez me voy

Cuando me abrazas yo pienso así: «qué maldición no quererte a ti»,

porque soy yo la que me pierdo del amor que no te tengo y que quisiera yo

sentir

¡No, no es vanidad!, es dolor que al azar me va robando la paz.

¡Ay,

cuánto quisiera poder gritar!, pero la voz se me quiere rasgar,

cualquier pretexto me va

Dime si en el fondo no enloqueces y al quererme me aborreces, es humano también

odiar.

Yo no sé si así preferiría un reclamo o una riña, tu silencio me duele

más

A veces pienso que sigo aquí por no tener el valor de huir, o es que no pierdo

la esperanza que una noche inesperada me enamore yo de tí

Vertel me hoe zijn de gevoelens die je naar de lucht brengen en raak dan de

zon

Vertel me of het waar is dat de gedachte een voorwendsel aangrijpt en het omdraait

in emotie

Zonder je pijn te doen, maar, zie je, ik hou niet van je en je weet heel goed hoe ik jaloers op je ben

paradijselijke wereld waar je speelt om bij mij in de buurt te wonen

Vertel me hoe je hem liefdesverdriet laat vergeven, je rekent er niets voor en wat is genoeg voor jou?

Ik geef;

een toekomst waar er geen beloften zijn, leven zoals het komt omdat er ooit zo'n dag komt

Ik ga ervandoor

Als je me omhelst, denk ik zo: «wat een vloek om niet van je te houden»,

omdat ik degene ben die de liefde mist die ik niet voor jou heb en die ik graag zou willen

voelen

Nee, het is geen ijdelheid, het is pijn die willekeurig mijn rust steelt.

Oh,

hoe ik wou dat ik kon schreeuwen!, maar mijn stem wil scheuren,

elk excuus past bij mij

Vertel me of je diep van binnen niet gek wordt en als je van me houdt, je me haat, is het ook menselijk

een hekel hebben aan.

Ik weet niet of ik op die manier de voorkeur zou geven aan een claim of een gevecht, je stilte doet me pijn

plus

Soms denk ik dat ik hier nog ben omdat ik niet de moed heb om weg te rennen, of omdat ik niet verlies

de hoop dat ik op een onverwachte nacht verliefd op je word