Ahora tú - Daniela Romo

Quién guardaba todos tus secretos

Yo que respetaba tus silencios

Yo que te aceptaba en mi regazo

Sin decir palabra sin pedirte nada

Tú que no supiste recibir mi amor

Que te rendiste sin haber razón

Y te marchaste sin pensar

Dejándome vacía

Dejándome un amargo sabor.

Ahora tú piensas que puedes recobrarme

Ahora tú quieres que vuelva a conformarme

Ahora tú quieres volver a conquistarme

Con falsas promesas y un juego de palabras

Ahora tú piensas que no he de resistirme

Ahora tú crees que no he de combatirte

Ahora tú sueñas que no he de rechazarte

Y nadie sabrá darte lo que yo te daba.

Yo que fui arena cuando tú eras mar

Y sin reservas aprendí a amar

Y comprendía tus proezas

De esa soledad que tanto te pesaba

Tú que te preguntas para qué sentir

Que te marchaste y me dejaste ir

Quieres que olvide el pasado y borre esa crisis

Que hasta el fondo me hizo caer.

Ahora tú piensas por fuerza retenerme

Ahora tú piensas que puedo contenerme

Ahora tú piensas que no he de rebelarme

Pero ya es muy tarde aunque yo te amase

Ahora tú piensas que no he de resistirme

Ahora tú crees que no he de combatirte

Ahora tú sabes amar pero no darte todo ese daño

No puedo olvidarlo, ahora tú, ahora tú

Ahora tú, ahora tú, ahora tú.

Wie heeft al je geheimen bewaard

Ik die je stiltes respecteerde

Ik die je op schoot nam

Zonder een woord te zeggen zonder je iets te vragen

Jij die niet wist hoe ik mijn liefde moest ontvangen

Dat je het zonder reden opgaf

En je vertrok zonder na te denken

laat me leeg

Mij ​​achterlatend met een bittere smaak.

Nu denk je dat je me terug kunt krijgen

Nu wil je dat ik me weer vestig

Nu wil je me weer veroveren

Met valse beloften en een woordspeling

Nu denk je dat ik me niet zal verzetten

Nu denk je dat ik niet met je hoef te vechten

Nu droom je dat ik je niet zal afwijzen

En niemand zal weten hoe hij je kan geven wat ik je heb gegeven.

Ik was zand toen jij zee was

En zonder voorbehoud heb ik leren liefhebben

En ik begreep je heldendaden

Van die eenzaamheid die je zo zwaar weegt

Jij die zich afvraagt ​​waar je voor moet voelen

Dat je wegliep en me liet gaan

Je wilt dat ik het verleden vergeet en die crisis uitwist

Dat naar de bodem deed me vallen.

Nu denk je dat je me met geweld vasthoudt

Nu denk je dat ik mezelf kan inhouden

Nu denk je dat ik niet in opstand moet komen

Maar het is te laat, zelfs als ik van je hield

Nu denk je dat ik me niet zal verzetten

Nu denk je dat ik niet met je hoef te vechten

Nu weet je hoe je moet liefhebben, maar jezelf niet al die schade moet toebrengen

Ik kan het niet vergeten, nu jij, nu jij

Nu jij, nu jij, nu jij.