Ballad Till Minnet Av En Kamrat - Dan Berglund

Över Hisingens hamnar, fabriker och berg

Går den susande natten fram

Och vägarna dånar och himmelens färg

Är som älvens muddrade slam

I en tindrande vintergata av ljus

Stiger skeppsvarv i strängt majestät

Som snart ska få vila i folkhemmets grus

Som stenar som ropar och vet

Och jag tänker på dig medan timmarna far

Och fast allt är så länge sen

Och det är som du plötsligt står framför mig klar

Här i köket i E6: ans sken

Jag kan höra din röst, din flammande eld

Dina ord om en arbetarstat

Dom har darrat i mig sen den dag jag blev ställd

Fri från att tjäna min mat

Och jag tänker på tider som är och som var

Det fanns en tid då ens blod stod i brand

Det var brudar och bärs, då fanns framtiden kvar

Och en livslust som slet alla band

Då var sommaren blå, då var friheten fri

Den var löning var fjortonde dag

Och nån «Svensson», det skulle vi fan aldrig bli

Och vi var bästa kamrater, du och jag

Men så fann du din mö och blev farsa med fart

Det stod bröllop i grönskande vår

Det kom blommor i fönstren och allt var så rart

Ja, din tös börjar skolan i år

Och du började tjata om saker du läst

Om klassernas krig mot varann

Om jobbarnas stolthet som sossarna kväst

I en välfärd där målet försvann

Dina tankar dom växte i frätande gas

På en fruktansvärd kemisk fabrik

Tills sjukdomen kom och du slutligen las

På en skinande cancerklinik

Jag drömde väl då, fast jag ofta var pank

Om ett liv, som dom flesta väl gör

Med hus och med täppa och vitmålat plank

Och ingenting i världen som stör

Men vi har blivit för lata och dyra i drift

Och dom få som har arbete kvar

Dom ska tydligen långsamt utrotas med gift

Av dom få som har samhällsansvar

Och E6: an sjunger och himlen blir ljus

Den är röd som ditt flammande hat

Var finns din näve bland sovande hus?

Den näve du gav mig, kamrat

Dwars door de havens, fabrieken en bergen van Hisingen

De haastige nacht vordert

En de wegen brullen en de kleur van de lucht

Is als het opgebaggerde slib van de rivier

In een fonkelende winterstraat van licht

Stijgt scheepswerf in strikte majesteit

Wie mag er straks uitrusten in het grind van het volkshuis

Als stenen die schreeuwen en weten

En ik denk aan jou terwijl de uren verstrijken

En hoewel alles zo lang geleden is

En het is alsof je ineens klaar voor me staat

Hier in de keuken in het licht van de E6

Ik kan je stem horen, je laaiende vuur

Uw woorden over een arbeidersstaat

Ze trillen in mij sinds de dag dat ik werd gevraagd

Vrij van het serveren van mijn eten

En ik denk aan tijden die zijn en die waren

Er was een tijd dat je bloed in brand stond

Het waren bruiden en beren, toen bleef de toekomst

En een levenslust die alle banden verscheurde

Toen was de zomer blauw, toen was vrijheid vrij

Het werd elke twee weken betaald

En nee "Svensson", dat zouden we nooit zijn

En we waren beste vrienden, jij en ik

Maar toen vond je je minnares en werd snel vader

Er was een bruiloft in de groene lente

Er waren bloemen in de ramen en alles was zo leuk

Ja, je meisje gaat dit jaar naar school

En je begon te zeuren over dingen die je leest

Over de klassenstrijd tegen elkaar

Over de trots van de arbeiders die de Worsten verwondden

In een welzijn waar het doel verdween

Je gedachten groeiden in bijtend gas

In een verschrikkelijke chemische fabriek

Tot de ziekte kwam en je eindelijk las

In een glanzende kankerkliniek

Ik was toen aan het dromen, ook al was ik vaak blut

Over een leven, zoals de meeste mensen doen

Met huis en met tapijt en wit geschilderde plank

En niets ter wereld dat stoort

Maar we zijn te lui en te duur geworden om te werken

En de weinigen die nog werk hebben

Ze moeten blijkbaar langzaam worden uitgeroeid met gif

Van de weinigen die maatschappelijke verantwoordelijkheid hebben

En de E6 zingt en de lucht wordt helder

Het is rood als je vurige haat

Waar is je vuist tussen de slapende huizen?

De vuist die je me gaf, vriend