Les Jardins Des Promesses - Cristina Marocco

C’est le bruit de l’enfance qui passe

Et qui laisse des traces

Le passéredessine ma vie

Et quelques fois l’efface

Les paroles et les voix qu’on attend

Un peu comme des promesses

Et les rêves de la nuit qui murmurent

Les fables les plus douces

J’ai gardétoutes les fleurs de l’enfance

Avec leurs inquiétudes

J’ai gardéleurs pétales fanés

Comme une vieille habitude

Et je ne voudrais rien de la vie

Qu’une longue caresse

Dans le doux de tes bras oùje pose,

Oùje laisse ma tendresse

Et quelquefois, le cњur serré,

Je me perds au premier coin de mon passé,

Tous nos rêves… Tous nos gestes… Et nos secrets

Sont au fond de mon âme

C’est làque j’ai caché…

Nos premiers mots, nos premiers pas,

Et ces montagnes de nous que tu ne sais pas,

Nos orages, nos rivières, et nos vallées

Sont tout comme les paysages qu’on aurait voulu dessiner,

Je me perds àvouloir toujours tellement chercher.

Les jardins de l’enfance se taisent et jamais ne se fanent

Ils se mêlent ànos jours, ànos nuits et àtous nos poèmes

Ils sont làcomme des paysages recouverts de poussière

Ils sont làcomme les grands voyages que l’on n’ose plus faire

Mais quelquefois, le cњur serré,

Je me perds au premier coin de mon passé,

Tous nos rêves… Tous nos gestes… et nos secrets

Sont au fond de mon âme…

C’est làque j’ai caché…

Nos premiers mots, nos premiers pas,

Et ces montagnes de nous que tu ne sais pas,

Nos murmures et nos promesses entremêlés

Sont tout comme les paysages qu’on aurait pu dessiner,

Je me perds àvouloir toujours tellement chercher.

Les jardins de l’enfance quelquefois voudraient nous laisser libres

Mais leurs fleurs et leurs arbres souvent nous empêchent de vivre.

(Merci àPSOLE pour cettes paroles)

Het is het geluid van voorbijgaande kinderjaren

En sporen achterlaten

Het verleden hertekent mijn leven

En soms wissen

De woorden en stemmen die we verwachten

een beetje zoals beloften

En de fluisterende dromen van de nacht

De zoetste fabels

Ik heb alle bloemen van mijn kindertijd bewaard

Met hun zorgen

Ik heb hun vervaagde bloembladen bewaard

Als een oude gewoonte

En ik zou niets uit het leven willen

dan een lange streling

In de zachtheid van je armen waar ik lag,

Waar laat ik mijn tederheid?

En soms, met pijn in het hart,

Ik verdwaal in de eerste hoek van mijn verleden,

Al onze dromen... Al onze gebaren... En onze geheimen

Zijn diep in mijn ziel

Hier verstopte ik me...

Onze eerste woorden, onze eerste stappen,

En deze bergen van ons die je niet kent,

Onze stormen, onze rivieren en onze valleien

Zijn net als de landschappen die we hadden willen tekenen,

Ik verdwaal altijd terwijl ik zoveel wil zoeken.

De tuinen van de kindertijd zijn stil en vervagen nooit

Ze vermengen zich met onze dagen, onze nachten en al onze gedichten

Ze zijn daar als landschappen bedekt met stof

Ze zijn er als de grote reizen die we niet meer durven te maken

Maar soms, met pijn in het hart,

Ik verdwaal in de eerste hoek van mijn verleden,

Al onze dromen... Al onze gebaren... en onze geheimen

Zit diep in mijn ziel...

Hier verstopte ik me...

Onze eerste woorden, onze eerste stappen,

En deze bergen van ons die je niet kent,

Onze gefluister en onze beloften verstrengeld

Zijn net als de landschappen die we hadden kunnen tekenen,

Ik verdwaal altijd terwijl ik zoveel wil zoeken.

De tuinen van de kindertijd willen ons soms vrij laten

Maar hun bloemen en hun bomen verhinderen ons vaak te leven.

(Met dank aan PSLE ​​voor deze teksten)