The Impending Glory Of American Adulthood - Crime In Stereo

If it seems as of late, I’ve stopped sitting around talking about the bands i

hate, maybe i’m starting to relate.

How could anyone, have anything to say?

And if your inspiration’s vacant, it’s cause you’re sitting in a basement,

wasting away day after day.

I feel the same way.

How can anyone have anything to say?

When was the last time, anything happened to me?

Of limited income,

and even less experience… when was the first time you thought «this is where we should always be?»

So vacant day after day.

This is the last time;

you’ll see the likes of me.

I could stay;

play the part of the youngest has-been.

In the dark at card tables, rehashing old visions.

Put the impending glory aside and make the same decisions in life as my parents.

Take their rightful place as the patron saint of «remember the time?»

I’m worth my weight in the glory of yesterday, worth my weight in vacancy.

Als het de laatste tijd lijkt, zit ik niet meer te praten over de bands i

haat, misschien begin ik te relativeren.

Hoe kan iemand iets te zeggen hebben?

En als je inspiratie leeg is, komt dat omdat je in een kelder zit,

dag in dag uit wegkwijnen.

Ik voel hetzelfde.

Hoe kan iemand iets te zeggen hebben?

Wanneer is er voor het laatst iets met mij gebeurd?

Van beperkt inkomen,

en nog minder ervaring... wanneer was de eerste keer dat je dacht "dit is waar we altijd zouden moeten zijn?"

Dus elke dag leeg.

Dit is de laatste keer;

je zult mensen zoals mij zien.

ik zou kunnen blijven;

speel de rol van de jongste geweest.

In het donker aan kaarttafels, oude visioenen oprakelend.

Zet de naderende glorie opzij en neem dezelfde beslissingen in het leven als mijn ouders.

Hun rechtmatige plaats innemen als beschermheilige van «herinner je je de tijd?»

Ik ben mijn gewicht waard in de glorie van gisteren, mijn gewicht waard in leegstand.