They Buried the Lunchbox - Cretin

It was summer.

The city cooked without breeze.

My neighborhood had finally had

enough and went out

looking for the fiend who’d been lighting fireworks all throughout the nights.

At first it was fun.

We met neighbors, toted beer.

Kids brought squirt guns and

flashlights.

My boyfriend

held my hand as we ran alleys, through the park, following the pops.

But the men were serious.

When they cornered him, the bomber tossed firecrackers into the air,

like confetti at a party.

We

blamed it on the heat, the men going sour like that.

And we were tired,

so tired.

He was different, you

could tell by his face.

He had a lunchbox full of M80s and sticks,

popsicle sticks, and some sad letters and

photos.

They started push- ing because it was so hot.

He moaned.

Or giggled.

I ran when I saw someone

lift the brick.

No one talks about it now.

Still, after a while, on that night, the

neighborhood got to lighting fireworks.

But only on that night.

Het was zomer.

De stad kookte zonder briesje.

Mijn buurt had eindelijk

genoeg en ging naar buiten

op zoek naar de duivel die de hele nacht vuurwerk had afgestoken.

In het begin was het leuk.

We ontmoetten buren, dronken bier.

Kinderen brachten spuitpistolen mee en

zaklampen.

Mijn vriendje

hield mijn hand vast terwijl we steegjes door het park renden, de poppetjes volgend.

Maar de mannen waren serieus.

Toen ze hem in het nauw dreven, gooide de bommenwerper vuurwerk de lucht in,

zoals confetti op een feestje.

Wij

gaf de schuld aan de hitte, de mannen werden zo zuur.

En we waren moe,

Vreselijk moe.

Hij was anders, jij

kon zien aan zijn gezicht.

Hij had een lunchbox vol M80's en sticks,

ijslollystokjes, en wat droevige brieven en

foto's.

Ze begonnen te duwen omdat het zo heet was.

Hij kreunde.

Of giechelde.

Ik rende toen ik iemand zag

til de steen op.

Niemand praat er nu over.

Toch, na een tijdje, op die avond,

buurt mocht vuurwerk afsteken.

Maar alleen op die avond.