Stranger - Cretin

Powerless, he watched his hand act out as people on the train as- sumed he

planned the pinching, slaps,

incessant snapping—even though he swore it did these things itself.

He snared it in a sling but, trapped,

it only scratched, undoing all the careful wraps and knots.

And when freed,

the hand embarrassed even

worse.

Divorce was hard.

It broke that man, and as he left the courthouse,

on the street, a woman screamed:

his hand had wormed its way beneath her dress—her face aghast, like blooming

blood or flower print he

tore away.

Past the swelling mob, his hand yanked him shuffling, fingers wrig- gling;

cast out: every part disbanded.

Stranger.

Now it was stranger.

Life had turned stranger.

They call him stranger.

He is the stranger.

He woke beneath an overpass, that hand pointing frantically.

Along the path,

while buttons popped

(hand stripped him nude), he went laughing—sometimes weeping—clenching fist.

It’s said he found

peace in knowing all was gone, or lapsed to madness, murdering.

And some find

dripping hand prints

pointing the way there.

Machteloos keek hij toe hoe zijn hand deed terwijl mensen in de trein aannamen dat hij...

plande het knijpen, klappen,

onophoudelijk snakken - ook al zwoer hij dat het deze dingen zelf deed.

Hij strikte het in een slinger, maar, gevangen,

het kraste alleen en maakte alle zorgvuldige omslagen en knopen ongedaan.

En wanneer bevrijd,

de hand beschaamd zelfs

slechter.

Echtscheiding was moeilijk.

Het brak die man, en toen hij het gerechtsgebouw verliet,

op straat schreeuwde een vrouw:

zijn hand had zich een weg gebaand onder haar jurk - haar gezicht verbijsterd, alsof het bloeide

bloed- of bloemenprint he

scheurde weg.

Langs de aanzwellende menigte trok zijn hand hem schuifelend met kronkelende vingers;

uitgeworpen: elk deel ontbonden.

Vreemdeling.

Nu was het vreemder.

Het leven was vreemder geworden.

Ze noemen hem vreemdeling.

Hij is de vreemdeling.

Hij werd wakker onder een viaduct, zijn hand verwoed wijzend.

Langs het pad,

terwijl de knoppen opengingen

(hand ontkleedde hem naakt), ging hij lachend - soms huilend - zijn vuist balde.

Er wordt gezegd dat hij vond

vrede in de wetenschap dat alles weg was, of vervallen tot waanzin, moord.

En sommigen vinden

druipende handafdrukken

de weg daarheen wijzen.