Honey and Venom - Cretin

I was eating ice cream when it happened, when she staggered into the mall.

It was hard to see her

features, welted purple as she was.

You heard before you saw it, the buzzing,

all those bees cloud-

ing like a storm.

People panicked, flapping arms as if to fly away.

Mothers hugged their children.

I

jumped into the penny fountain.

Who knows why the woman—dripping honey,

maybe venom—was

hugging that beehive, or why she’d woven flowers in her hair.

The news said

she’d pointed, screaming

for her bees to attack, that she was indigent.

Kids later found her campsite,

full of wax sculptures.

She

finally lobbed the hive through the shoe store window before collapsing.

No one ever mentioned the

craziest part: the bees were obeying.

I swear, the droning seemed to come from

her rictus, like a sigh of

triumph.

They were finding bees for days after things re- turned to normal.

Ik was een ijsje aan het eten toen het gebeurde, toen ze het winkelcentrum binnen strompelde.

Het was moeilijk om haar te zien

gelaatstrekken, net paars als ze was.

Je hoorde voordat je het zag, het gezoem,

al die bijen wolk-

als een storm.

Mensen raakten in paniek en klapperden met hun armen alsof ze weg wilden vliegen.

Moeders omhelsden hun kinderen.

l

sprong in de centfontein.

Wie weet waarom de vrouw - druipende honing,

misschien gif - was

die bijenkorf knuffelen, of waarom ze bloemen in haar haar had geweven.

Het nieuws zei:

had ze schreeuwend gewezen

voor haar bijen om aan te vallen, dat ze behoeftig was.

Kinderen vonden later haar camping,

vol wassen beelden.

Ze

wierp uiteindelijk de bijenkorf door de etalage van de schoenenwinkel voordat hij instortte.

Niemand heeft ooit de

gekste deel: de bijen gehoorzaamden.

Ik zweer het, het gedreun leek te komen van

haar rictus, als een zucht van

triomf.

Ze vonden bijen dagenlang nadat alles weer normaal was geworden.