Godspeed on the Devil's Thunder - Cradle Of Filth

Burning like derision on the prism of night

Still squirming from the sermon, those determined parasites

Meant to overpower and bedizen his light

He paced his tower prison with a dissonant appetite

The moon was black

Devil may care

Three times he’d glared before his judges

Darkening there

With a Wormwood mind

And a gullet of poison

Asked

He thought the court a farce

His tongue as sharp as glass

A bastard to the last

This truth assassin…

.tautened his claws at the ruinous cast

Flexing vexation at clerics aghast

In uproar he caused the cross to be masked

And the hex of exile from God’s Kingdom passed

Back in the mirror, shattered vanity died

The curse even clearer on the sanity side

Banished from the lavish tracts of paradise

From Heaven’s shores poured to the sore divide

The moon was black

Devil may care

Their thunder sundered all his veils

Thickening there

His belligerent pulse

To a sickening crawl

Yes

He’d fostered wickedness

Fed vipers at his breast

Inflicted death’s caress

So now to suffer…

He’d burn, discern

That his second turn

Would last for eternity

In reckoning flames

That night his plight marched in demented parades

O’er a rainbow of black magic scars

The blood ran to fear, turned to torment in spades

Deep in the sleep of this heretic, barred

The nightmares were livid, occultist, depraved

His epiphany struggled to come

But dawn found him there, redemptive, prepared

Like Christ to Golgotha, his face to the sun

All fears were smeared

When Joan had appeared

In a shower of tears

Last vestige of innocence

Yearning for her vision of divinity

Of her miracles and dreamt lyrical deeds

He would meet her at the pyre as the fire kissed

And together they’d climb to God, entwined in bliss

Devil may care

He awed the court with a sworn confession

Quickening there

His radiant death

And acute renewal

Thus

The end was glorious

He went like Jesus trussed

To shadow and to dust

At the stroke of seven

And

With thieves at both his hands

The Reaper of these lands

Wept with holy plans

As he choked to heaven

Brandend als spot op het prisma van de nacht

Nog steeds kronkelend van de preek, die vastberaden parasieten

Bedoeld om zijn licht te overweldigen en te bedaren

Hij ijsbeerde zijn torengevangenis met een dissonante eetlust

De maan was zwart

Duivel kan schelen

Drie keer had hij woedend voor zijn rechters gestaan

Verduistering daar

Met alsem geest

En een slokdarm gif

gevraagd

Hij vond de rechtbank een farce

Zijn tong zo scherp als glas

Een klootzak tot de laatste

Deze waarheidsmoordenaar...

.hield zijn klauwen vast aan de verwoestende cast

Buigen ergernis bij geestelijken ontzet

In opschudding zorgde hij ervoor dat het kruis werd gemaskeerd

En de verbanning uit Gods koninkrijk is voorbij

Terug in de spiegel stierf verbrijzelde ijdelheid

De vloek nog duidelijker aan de kant van gezond verstand

Verbannen uit de weelderige stukken van het paradijs

Van de hemelse kusten stroomden naar de zere kloof

De maan was zwart

Duivel kan schelen

Hun donder scheurde al zijn sluiers

Verdikking daar

Zijn strijdlustige pols

Naar een misselijkmakende crawl

Ja

Hij had goddeloosheid bevorderd

Gevoede adders aan zijn borst

De streling van de dood toegebracht

Dus nu lijden...

Hij zou branden, onderscheiden

Dat zijn tweede beurt

Zou eeuwig duren

In vlammen opgaan

Die nacht marcheerde zijn benarde toestand in demente parades

O'er een regenboog van zwarte magische littekens

Het bloed vloeide naar angst, veranderde in schoppen tot kwelling

Diep in de slaap van deze ketter, uitgesloten

De nachtmerries waren razend, occultistisch, verdorven

Zijn openbaring worstelde om te komen

Maar de dageraad vond hem daar, verlossend, voorbereid

Zoals Christus voor Golgotha, zijn gezicht voor de zon

Alle angsten waren uitgesmeerd

Toen Joan was verschenen

In een tranenregen

Laatste spoor van onschuld

Verlangend naar haar visie op goddelijkheid

Van haar wonderen en gedroomde lyrische daden

Hij zou haar ontmoeten bij de brandstapel terwijl het vuur kuste

En samen zouden ze naar God klimmen, verstrengeld in gelukzaligheid

Duivel kan schelen

Hij maakte indruk op de rechtbank met een beëdigde bekentenis

Versnelling daar

Zijn stralende dood

En acute vernieuwing

Dus

Het einde was glorieus

Hij ging zoals Jezus vastgebonden

Om schaduw en stof te geven

Klokslag zeven

En

Met dieven aan beide handen

De maaier van deze landen

Huilde met heilige plannen

Terwijl hij naar de hemel stikte