Cemetery and Sundown - Cradle Of Filth

We rise with the sun in the underworld

We suffer from a graveless name

We prise wide lids

And wounds with lips curled

Over teeth that have tasted shame

Cemetery and sundown

Against the flora of nightfall

We gather like the fauna of war

To cure Aurora so spiteful

With her stake in the coming of dawn

To conjure forth the past

Those heady nights of pain resplendent

In the service of the Goddess of Death

When her sheets ran royalty red

Moon lengthen or crypt-kept silhouettes

Shadows dance, eyes flicker in descent

Unveil the greed, our needs are bitter, spent

On upturned mouths and haunts of wickedness

We walk this Eden, a secret

Faces hidden under Leonine pride

In dusk’s embrace

We find it hard to keep it When blood and lust and waking worlds collide

Too long have we skulked like drifters

In the cities of the neon sun

Vagabond dogs and graveyard shifters

Mona Lisas where the paint has run

I miss our glorious past

Our nightly flights on fear dependent

Like phantoms in the eaves for Miss Christine

When the song bird broke her neck

Wolves howl their fogbound serenades

Churches arch their backs with balustrades

Praise be to the shedding of masquerades

When we hunt these vestal vermin unafraid

Of the covenant made…

Draw the blinds on the floors of raw meat

There is murder in the thirst

Rich red vascular tapestries

Hung in gilded frames of nuns asleep

In dreams where themes of bestiality

Are a blessing on their Sunday sheep

Sermons hang a black gown

Over cemetery and sundown

Now the clock is harrying midnight

And the ghost of yet-to-come

Will she show rewrites of dark delight

Or the sewers we’ve overrun?

I see a winter palace

Cut diamonds at a porcelain neck

When Swan Lake crushed poor sanity’s spirit

As I threw her to it bled

We rise with the sun in the underworld

We suffer from a graveless name

We prise wide lids

And wounds with lips curled

Over teeth that have tasted shame

We walk this Eden, a secret

Faces hidden under Leonine pride

In dusk’s embrace

We find it hard to keep it When blood and lust and waking worlds collide

We staan ​​op met de zon in de onderwereld

We lijden aan een grafloze naam

We hebben brede deksels

En wonden met gekrulde lippen

Over tanden die schaamte hebben geproefd

Begraafplaats en zonsondergang

Tegen de flora van het vallen van de avond

We verzamelen als de fauna van oorlog

Om Aurora zo zielig te genezen

Met haar inzet in de komst van de dageraad

Om het verleden op te roepen

Die bedwelmende nachten van schitterende pijn

In dienst van de godin van de dood

Toen haar lakens royalty rood liepen

Maan verlengen of crypt-bewaarde silhouetten

Schaduwen dansen, ogen flikkeren in de afdaling

Onthul de hebzucht, onze behoeften zijn bitter, besteed

Op omgekeerde monden en krochten van goddeloosheid

We lopen dit Eden, een geheim

Gezichten verborgen onder Leonine trots

In de omhelzing van de schemering

We vinden het moeilijk om het vol te houden Wanneer bloed en lust en wakkere werelden botsen

Te lang hebben we als zwervers gedoken

In de steden van de neonzon

Vagebond honden en kerkhof shifters

Mona Lisas waar de verf is gelopen

Ik mis ons glorieuze verleden

Onze nachtvluchten op angstafhankelijk

Als spoken in de dakrand voor Miss Christine

Toen de zangvogel haar nek brak

Wolven huilen hun mistige serenades

Kerken buigen hun rug met balustrades

Lof aan het afwerpen van maskerades

Wanneer we niet bang zijn voor deze vestaalse ongedierte

Van het gesloten verbond...

Teken de jaloezieën op de vloeren van rauw vlees

Er is moord in de dorst

Rijke rode vaatwandtapijten

Opgehangen in vergulde lijsten van slapende nonnen

In dromen waar thema's van bestialiteit

Zijn een zegen voor hun zondagse schapen

Preken hangen een zwarte jurk

Over begraafplaats en zonsondergang

Nu loopt de klok middernacht

En de geest van nog te komen

Zal ze herschrijvingen van duister genot laten zien?

Of de riolen die we hebben overspoeld?

Ik zie een winterpaleis

Geslepen diamanten aan een porseleinen hals

Toen het Zwanenmeer de geest van de arme geest verpletterde

Toen ik haar erop gooide bloedde

We staan ​​op met de zon in de onderwereld

We lijden aan een grafloze naam

We hebben brede deksels

En wonden met gekrulde lippen

Over tanden die schaamte hebben geproefd

We lopen dit Eden, een geheim

Gezichten verborgen onder Leonine trots

In de omhelzing van de schemering

We vinden het moeilijk om het vol te houden Wanneer bloed en lust en wakkere werelden botsen