Dirge Inferno - Cradle Of Filth

Carrion my name

For those who choose to mouth the curse

A tragic serenade

With Judas in my stride

The Gothic halls of shame

Where statues coldly hold no worse

Than the murders I reclaim

From a dark, forsaken time

Kissing heaven, spent

He wipes lips free of his hectic discharge

Wishing to repent

For the brute that ravaged free

In slight hands beauty weeps

Conquest’s deep methodical screwing

Hurt repeatedly

Like the world wound at his feet

Dirge Inferno

As it is written, damn it

So let it be wrung

From throats of those in overthrow

The past at last has come

A savage bit without respite

Pervades the freezing air

This winter chill, grist for his mill

If tears of joy will blear elsewhere

And church bells drown in the cracks of doom

The storms above us hew

As lightning runs like bifurcate tongues

Deflowering two by two

Hissing, malcontent

He storms the skies on electric discharge

Pissing in contempt

On the effigies of the weak

Killing all resolve

The great beast simmers, his scarlet women

Spit their vitriol

On the terrified face of peace

Dirge Inferno

As it is written, damn it

So let it be wrung

From throats of those in overthrow

Our past at last has come

A hellbound heart, the rose and thorn

Have locked to hasten blood

The moon disrobes, to harden droves

Of legions pouring

These rivers press, his breath adorns

Senates and enemy seats

Whilst his power takes as ingratitude

The writhing of the weak

«Wormwood my name

The poisoned star that fell to earth

And blistered free of shame

In the pits of self-rebirth

Now those caves become a farret

Overseeing endless barracks

As the waters turn to claret

And the Vatican satins burn

Draag mijn naam

Voor degenen die ervoor kiezen om de vloek uit te spreken

Een tragische serenade

Met Judas in mijn pas

De gotische hallen van schaamte

Waar standbeelden koel standhouden, niet erger

Dan de moorden die ik terugvorder

Van een donkere, verlaten tijd

De hemel kussen, uitgegeven

Hij veegt zijn lippen af ​​van zijn hectische afscheiding

Zich willen bekeren

Voor de bruut die vrij heeft geteisterd

In kleine handen huilt schoonheid

Het diepe methodische schroeven van Conquest

herhaaldelijk pijn doen

Zoals de wereldwond aan zijn voeten

Dirge Inferno

Zoals het is geschreven, verdomme

Dus laat het verkeerd zijn

Uit de kelen van degenen die omvergeworpen zijn

Het verleden is eindelijk gekomen

Een woest stukje zonder onderbreking

Doordringt de ijskoude lucht

Deze winterkou, koren op zijn molen

Als de tranen van vreugde ergens anders zullen vloeien

En kerkklokken verdrinken in de barsten van het onheil

De stormen boven ons hew

Omdat de bliksem loopt als gespleten tongen

Twee aan twee ontmaagden

Sissend, ontevreden

Hij bestormt de lucht op elektrische ontlading

Pissen in minachting

Op de beeltenissen van de zwakken

Alle vastberadenheid doden

Het grote beest suddert, zijn scharlaken vrouwen

Spit hun vitriool

Op het doodsbange gezicht van de vrede

Dirge Inferno

Zoals het is geschreven, verdomme

Dus laat het verkeerd zijn

Uit de kelen van degenen die omvergeworpen zijn

Ons verleden is eindelijk gekomen

Een hels hart, de roos en de doorn

Hebben vergrendeld om bloed te bespoedigen

De maan ontkleedt, om drommen te verharden

Van legioenen die stromen

Deze rivieren drukken, zijn adem siert

Senaten en vijandelijke zetels

Terwijl zijn macht als ondankbaarheid wordt ervaren

Het kronkelen van de zwakken

«Alsem mijn naam

De vergiftigde ster die op aarde viel

En blaren zonder schaamte

In de kuilen van zelf-wedergeboorte

Nu worden die grotten een farret

Toezicht houden op eindeloze kazernes

Als het water verandert in claret

En de Vaticaanse satijnen branden