Death, The Great Adventure - Cradle Of Filth

Sometimes red curtains fall

Before the act has headed for the wings

As on that night disaster crawled out from the stalls…

Suddenly the dark, the thickest Stygian dark

Pressing on all sides with vertigo

Running from the quickest in the sickest abyss

My spirit’s lifted by an angel of woe

A dredged up dreadful past

Drags discordant thoughts my way

Unforgiven and driven to despair

I sense the mordant wraith Azazel

Standing there

Now the vision simmers

I spy a distant gleam

Racing ever closer

Through this persistent dream

And by its welcome glimmer

Writhing into sight

The brutish groping nightmares

That hide beside the light

Then a roar

And a voice like a pride of lions

Thunders from the maw

In a blackened mass

The creatures flee

Screaming bloody murder as

A shining gateway opens for me

Death, the great adventure

At the peril of my soul

I welcome death, the great avenger

Spared this awful realm

Where those who stalk the living haunt the murk

Untethered pleasures keep them tied to flawed

Humana

I’m floating upward still, to where the tunnel mouth reveals

Two Manitcores that ward an ebon door

I muster that resolve, as the luminance dissolves

And I am thrust headlong before their venomous jaws

I am in darkness again

But here accursedness is vastly deeper

Unforgiven and given to torment

I am nothing

Grotesque, grotesque, bereft of judgment

This abyss, a voice

Where stripped of all but Self

One must wish to be destroyed

To pass on somewhere else

Beyond this pit of wicked shouts

Madness and fallacies

Aeons I failed to rail my doubts

Before fear left love saving me

Then a roar

And a voice like the clash of Titans

Thunders from the maw

In a seething mass

The horrors flee

Screaming bloody murder as

A shrouded sky opens immensely

Listen!

What Eden shall arise

Abundant from the cliffs that stunt Hell’s repundant cries?

A view of breathtaking beauty

Unveils, as the sun disperses

Perversities

Death, the great adventure

For the glory of my soul

I welcome death, the great avenger

The damaged man revies

With dawning truth, this morning suits

The world I left abruptly

In exaltation, I find myself alive

Near-death to steer a life long-led corruptly

The sweet silver chord that keeps me moored

I know that heaven sent her

From the cold to hold her face again

I rose from death, the great adventure

Soms vallen rode gordijnen

Voordat de act richting de vleugels gaat

Zoals op die avond een ramp uit de kraampjes kroop...

Plotseling het donker, het dikste Stygische donker

Aan alle kanten drukken met hoogtevrees

Rennen van de snelste in de ziekste afgrond

Mijn geest is opgeheven door een engel van wee

Een opgevist afschuwelijk verleden

Sleurt tegenstrijdige gedachten mijn kant op

Niet vergeven en tot wanhoop gedreven

Ik voel de bijtende geest Azazel

Daar staan

Nu suddert het visioen

Ik zie een verre glans

Steeds dichterbij racen

Door deze aanhoudende droom

En door zijn welkome glimp

In zicht kronkelen

De brute, tastende nachtmerries

Die zich verstoppen naast het licht

Dan een brul

En een stem als een trots van leeuwen

Donders van de maw

In een zwartgeblakerde massa

De wezens vluchten

Bloedige moord schreeuwen als

Er gaat een stralende poort voor mij open

Dood, het grote avontuur

Op gevaar van mijn ziel

Ik verwelkom de dood, de grote wreker

Dit vreselijke rijk gespaard

Waar degenen die de levenden besluipen de duistere achtervolgen

Ongebonden genoegens houden ze vast aan gebrekkige

menselijk

Ik zweef nog steeds omhoog, naar waar de tunnelmond zich onthult

Twee Manitcores die een ebbenhouten deur bewaken

Ik verzamel die vastberadenheid, terwijl de helderheid oplost

En ik word hals over kop voor hun giftige kaken geduwd

Ik zit weer in het donker

Maar hier is de vervloeking veel dieper

Niet vergeven en gegeven om te kwellen

Ik ben niets

Grotesk, grotesk, zonder oordeel

Deze afgrond, een stem

Waar ontdaan van alles behalve Zelf

Men moet willen worden vernietigd

Om ergens anders door te geven

Voorbij deze put van slechte kreten

Waanzin en drogredenen

Eeuwenlang heb ik mijn twijfels niet geuit

Voordat de angst wegging, redde liefde me

Dan een brul

En een stem als de clash of Titans

Donders van de maw

In een ziedende massa

De verschrikkingen vluchten

Bloedige moord schreeuwen als

Een gehulde hemel gaat enorm open

Luister!

Wat Eden zal verrijzen

Overvloedig van de kliffen die Hell's overvloedige kreten belemmeren?

Een weergave van adembenemende schoonheid

Onthult, terwijl de zon zich verspreidt

perversiteiten

Dood, het grote avontuur

Voor de glorie van mijn ziel

Ik verwelkom de dood, de grote wreker

De beschadigde man revies

Met opkomende waarheid past deze ochtend

De wereld die ik abrupt verliet

In exaltatie merk ik dat ik leef

Bijna-dood om een ​​leven lang corrupt te sturen

Het zoete zilveren akkoord dat me vasthoudt

Ik weet dat de hemel haar heeft gestuurd

Van de kou om haar gezicht weer vast te houden

Ik stond op uit de dood, het grote avontuur