Balsamic and Anathema - Cradle Of Filth

Worming through the mark

Of Ezekiel and Mark

Through the chapters of Honorius

Gilles, as in a trance

Screwed the pages up and danced

Courting something vainly glorious

He walked he gravest night

That decrepit final juncture

Of doom and negativity

Reeking of death

And the gloom of Stygian light

When suddenly, the faintest whisper!

A curtain opened in a painted vista

Moonbeams swept into his dream…

Balsamic and anathema

Balsamic and anathema

Prelati full of stars

Magical, ecstatic stars

That sparkled, no debacle sought to douse

His fiery omnipresence

Hissed at heaven, evanescent

He was there to thwart the burning of his Faust

The gates were prised, the phantom horses

Snorted, restless to be gone

With enchantment’s eyes upon the door, he cried-

'Come with me now!

'

Gilles balked, the thought of life

Accused and pursued

And overridden by morbidity

Saddened his breath

For those destined for his knife

Then suddenly — the strangest feeling

One that left the angels reeling

Atonement crept into his midst

Balsamic and anathema

Balsamic and anathema

Prelati, full of stars

This abductor of his heart

Promised him horizons free of pain

But all the grand designs

Magic sings and midnight wines

In the dream-world couldn’t hope to swerve his aim

He would stay and face his slayers

Cardinals and courtroom players

Whilst Prelati must now flee before

The pure and azure dawn…

The gates were wide, the phantom horses

Snorted, restless to be gone

With enchantment’s eyes upon the door

Once more he cried

'Come with me now!

'

Prelati full of stars

Tried to pull him from the dance

Summoning his Barron to perform

But as the Demon rose

In sweet miracles of prose

And propaganda, came a proper bible storm

Lightning — grinning, froze

On this murder-site of crows

And from the scattered ashes stepped a sylph

The maiden Joan of Arc

Crept more beautiful and dark

A paradise, a cradle free of filth

She was chaste beyond all graces

The face of faith illuminated

More precious than Prelati’s spell

A Goddess in a dream…

And trembling in her arm

Her eyes a thousand golden psalms

That glittered as on Christmas night

He wept like Hallowe’en

He held the scene, the poignant gleam

Of peace and great serenity

Close to his heart, her parting kiss

He slept to wake released in bliss

Wormen door het teken

Van Ezechiël en Mark

Door de hoofdstukken van Honorius

Gilles, als in een trance

Heb de pagina's verpest en gedanst

Iets tevergeefs glorieus nastreven

Hij liep de zwaarste nacht

Dat afgeleefde laatste kruispunt

Van onheil en negativiteit

stinkend naar de dood

En de somberheid van Stygian licht

Wanneer plotseling, de zwakste fluistering!

Een gordijn geopend in een geschilderd uitzicht

Maanstralen vielen zijn droom binnen...

Balsamico en anathema

Balsamico en anathema

Prelati vol sterren

Magische, extatische sterren

Dat schitterde, geen debacle probeerde te doven

Zijn vurige alomtegenwoordigheid

Sissend naar de hemel, vluchtig

Hij was daar om de verbranding van zijn Faust . te dwarsbomen

De poorten stonden open, de spookpaarden

Gesnoven, rusteloos om weg te zijn

Met betoveringsogen op de deur gericht, riep hij:

'Kom nu met me mee!

'

Gilles aarzelde, de gedachte aan het leven

Beschuldigd en vervolgd

En overschreven door morbiditeit

Bedroefd zijn adem

Voor degenen die bestemd zijn voor zijn mes

Toen plotseling — het vreemdste gevoel

Eentje die de engelen aan het wankelen bracht

Verzoening kroop in zijn midden

Balsamico en anathema

Balsamico en anathema

Prelati, vol sterren

Deze ontvoerder van zijn hart

Beloofde hem een ​​horizon zonder pijn

Maar alle grote ontwerpen

Magische zang en middernachtwijnen

In de droomwereld kon hij niet hopen zijn doel te veranderen

Hij zou blijven en zijn moordenaars onder ogen zien

Kardinalen en rechtszaalspelers

Terwijl Prelati nu eerder moet vluchten

De zuivere en azuurblauwe dageraad...

De poorten waren wijd, de spookpaarden

Gesnoven, rusteloos om weg te zijn

Met betoveringsogen op de deur gericht

Nog een keer huilde hij

'Kom nu met me mee!

'

Prelati vol sterren

Probeerde hem uit de dans te trekken

Zijn barron oproepen om op te treden

Maar toen de demon opstond

In zoete wonderen van proza

En propaganda, er kwam een ​​echte bijbelstorm

Bliksem — grijnzend, bevroor

Op deze moordplaats van kraaien

En uit de verstrooide as stapte een sylph

Het meisje Jeanne d'Arc

Sliep mooier en donkerder

Een paradijs, een wieg vrij van vuil

Ze was kuis boven alle genaden

Het gezicht van het geloof verlicht

Kostbaarder dan de spreuk van Prelati

Een godin in een droom...

En trillend in haar arm

Haar ogen duizend gouden psalmen

Dat schitterde als op kerstnacht

Hij huilde als Halloween

Hij hield de scène vast, de aangrijpende glans

Van vrede en grote sereniteit

Dicht bij zijn hart, haar afscheidskus

Hij sliep om te ontwaken, vrijgelaten in gelukzaligheid