Paris mai - Claude Nougaro

Mai mai mai Paris mai

Mai mai mai Paris

Le casque des pavés ne bouge plus d’un cil

La Seine de nouveau ruisselle d’eau bénite

Le vent a dispersé les cendres de Bendit

Et chacun est rentré chez son automobile

J’ai retrouvé mon pas sur le glabre bitume

Mon pas d’oiseau forçat enchaîné à sa plume

Et piochant l'évasion d’un rossignol titan

Capable d’assurer le Sacre du Printemps

Ces temps ci, je l’avoue, j’ai la gorge un peu âcre

Le Sacre du Printemps sonne comme un massacre

Mais chaque jour qui vient embellira mon cri

Il se peut que je couve un Igor Stravinski

Mai mai mai Paris mai

Mai mai mai Paris

Et je te prends Paris dans mes bras pleins de zèle

Sur ma poitrine je presse tes pierreries

Je dépose l’aurore sur tes Tuileries

Comme rose sur le lit d’une demoiselle

Je survole à midi tes six millions de types

Ta vie à ras le bol me file au ras des tripes

J’avale tes quartiers aux couleurs de pigeon

Intelligence blanche et grise religion

Je repère en passant Hugo dans la Sorbonne

Et l’odeur d’eau de vie de la vieille bonbonne

Aux lisières du soir, mi manne, mi mendiant

Je plonge vers un pont où penche un étudiant

Mai mai mai Paris mai

Mai mai mai Paris

Le jeune homme harassé déchirait ses cheveux

Le jeune homme hérissé arrachait sa chemise:

«Camarade, ma peau est elle encore de mise

Et dedans mon cœur seul ne fait il pas vieux jeu?

Avec ma belle amie quand nous dansons ensemble

Est ce nous qui dansons ou la terre qui tremble?

Je ne veux plus cracher dans la gueule à papa

Je voudrais savoir si l’homme a raison ou pas

Si je dois endosser cette guérite étroite

Avec sa manche gauche, avec sa manche droite

Ses pâles oraisons, ses hymnes cramoisis

Sa passion du futur, sa chronique amnésie»

Mai mai mai Paris mai

Mai mai mai Paris

C’est ainsi que parlait sans un mot ce jeune homme

Entre le fleuve ancien et le fleuve nouveau

Où les hommes noyés nagent dans leurs autos

C’est ainsi, sans un mot, que parlait ce jeune homme

Et moi, l’oiseau forçat, casseur d’amère croûte

Vers mon ciel du dedans j’ai replongé ma route

Le long tunnel grondant sur le dos de ses murs

Aspiré tout au bout par un goulot d’azur

Là bas brillent la paix, la rencontre des pôles

Et l'épée du printemps qui sacre notre épaule

Gazouillez les pinsons à soulever le jour

Et nous autres grinçons, ponts-levis de l’amour

Mai mai mai Paris mai

Mai mai mai Paris

Mei Mei Mei Parijs Mei

Mei Mei Mei Parijs

De helm van de kasseien beweegt geen wimper meer

De Seine stroomt weer met wijwater

De wind verstrooide Bendits as

En iedereen ging naar huis naar hun auto

Ik vond mijn stap op het kale asfalt

Mijn veroordeelde vogel stap geketend aan zijn pen

En de ontsnapping van een titaannachtegaal tekenen

In staat om de Rite of Spring veilig te stellen

Tegenwoordig, ik geef het toe, mijn keel is een beetje scherp

The Rite of Spring klinkt als een bloedbad

Maar elke dag die komt, zal mijn kreet verfraaien

Ik broed misschien een Igor Stravinsky

Mei Mei Mei Parijs Mei

Mei Mei Mei Parijs

En ik neem je Parijs in mijn armen vol ijver

Op mijn borst druk ik op je edelstenen

Ik plaats de dageraad op uw Tuilerieën

Als een roos op het bed van een dienstmeisje

Ik vlieg 's middags over je zes miljoen typen

Je leven is het zat

Ik slik je duivenkleurige kwartjes in

Witte en grijze intelligentie religie

Ik zie Hugo in de Sorbonne als ik langskom

En de geur van cognac uit de oude mandfles

Aan de rand van de avond, half manna, half bedelaar

Ik duik naar een brug waar een student leunt

Mei Mei Mei Parijs Mei

Mei Mei Mei Parijs

De lastiggevallen jongeman scheurde zijn haar

De stekelige jongeman scheurde zijn hemd uit:

"Kameraad, is mijn huid nog in goede staat?"

En in mijn hart alleen is het niet ouderwets?

Met mijn mooie vriend als we samen dansen

Zijn wij aan het dansen of schudt de aarde?

Ik wil niet meer in papa's gezicht spugen

Ik zou graag willen weten of de man gelijk heeft of niet

Als ik dit smalle poortgebouw moet steunen

Met zijn linkermouw, met zijn rechtermouw

Haar bleke gebeden, haar karmozijnrode hymnes

Zijn passie voor de toekomst, zijn chronisch geheugenverlies"

Mei Mei Mei Parijs Mei

Mei Mei Mei Parijs

Dit is hoe deze jongeman sprak zonder een woord te zeggen

Tussen de oude rivier en de nieuwe rivier

Waar verdronken mannen in hun auto's zwemmen

Zo sprak deze jongeman, zonder een woord te zeggen

En ik, de veroordeelde vogel, bittere korstbreker

Naar mijn innerlijke hemel stortte ik me een weg

De lange rommelende tunnel aan de achterkant van de muren

Helemaal aan het einde opgezogen door een azuurblauwe bottleneck

Daar schijnt vrede, de ontmoeting van de polen

En het zwaard van de lente dat onze schouder kroont

Tjilp de vinken om de dag op te tillen

En we kraken, ophaalbruggen van liefde

Mei Mei Mei Parijs Mei

Mei Mei Mei Parijs