I Am the Ride - Chris Smither

Forms are loosely fitting

Jury still are sitting

Sense of duty keeps us all in motion

Prison sirens wailing

That security is failing

Do not inspire a lifetime of devotion

No one will sympathize

No one really tries

They need a faith that leads them like a drum

And I can hear it pounding down among the ruins

Sad to say, I don’t think I’m the only one

I awoke and someone spoke

They asked me in a whisper

If all my dreams and visions had been answered

And I don’t know what to say

I never even pray

I just feel the pulse of universal dancers

They’ll waltz me till I die

They’ll never tell me why

I never stop to ask them where we’re going

Yes, but the holy, the profane

Are all helplessly insane

Wishful, hopeful, never even knowing

And they asked if I believe

And do the angels really grieve

Or is it all a comforting invention?

It’s just like gravity, I said

It’s not a product of my head

It doesn’t speak, but nonetheless commands attention

And I don’t care what it means

Or who decorates the scenes

The problem is more with my sense of pride

Because it keeps me thinking «me»

Instead of what it is to be

I’m not a passenger, I am the ride

I’m not a passenger

I am the ride

Vormen zijn losjes passend

Jury zit nog steeds

plichtsbesef houdt ons allemaal in beweging

Gevangenissirenes jammeren

Die beveiliging faalt

Inspireer geen levenslange toewijding

Niemand zal meevoelen

Niemand probeert het echt

Ze hebben een geloof nodig dat hen leidt als een trommel

En ik hoor het beuken tussen de ruïnes

Triest om te zeggen, ik denk niet dat ik de enige ben

Ik werd wakker en iemand sprak

Ze vroegen me fluisterend

Als al mijn dromen en visioenen waren beantwoord

En ik weet niet wat ik moet zeggen

Ik bid zelfs nooit

Ik voel gewoon de hartslag van universele dansers

Ze zullen met me walsen tot ik sterf

Ze zullen me nooit vertellen waarom

Ik stop nooit om te vragen waar we heen gaan

Ja, maar het heilige, het profane

Zijn allemaal hulpeloos krankzinnig

Wenselijk, hoopvol, zelfs nooit wetend

En ze vroegen of ik geloof

En treuren de engelen echt?

Of is het allemaal een geruststellende uitvinding?

Het is net als de zwaartekracht, zei ik

Het is geen product van mijn hoofd

Het spreekt niet, maar trekt toch de aandacht

En het kan me niet schelen wat het betekent

Of wie de scènes versiert?

Het probleem ligt meer bij mijn gevoel van trots

Omdat het me aan 'mij' doet denken

In plaats van wat het is om te zijn

Ik ben geen passagier, ik ben de rit

Ik ben geen passagier

Ik ben de rit