Cruch You - Chamberlain

You walked out alone, up before the sun;

out of the house as the stars shut you off.

that old moon’s still a half open eye…

half-concerned with the streets that you slip down,

with the fact that you been lost more than you been found.

As you walk your boots make a loud sound

that ruins the quiet of this town.

She set out to crush you.

Sorrow set out to crush you down,

but she missed you somehow.

With nowhere to go but through miles of sun,

bones of thoughts life puts flesh on.

You feel weaker than a spiderweb in the rain.

Down the street they’re tearing the church to the ground.

New Orleans is washing her sidewalks down.

You had to get lost in that big old town

before you could finally be found.

Set set out to crush you.

Sorrow set out to crush you down,

but she missed you somehow.

Je liep alleen naar buiten, voor de zon;

het huis uit terwijl de sterren je afsluiten.

die oude maan is nog steeds een half open oog...

half bezorgd over de straten die je afglijdt,

met het feit dat je meer verdwaald bent dan gevonden.

Als je loopt, maken je laarzen een hard geluid

die de rust van deze stad verpest.

Ze wilde je verpletteren.

Verdriet was erop uit om je te verpletteren,

maar ze miste je op de een of andere manier.

Met nergens anders heen dan door kilometers zon,

botten van gedachten waar het leven vlees op legt.

Je voelt je zwakker dan een spinnenweb in de regen.

Verderop in de straat scheuren ze de kerk met de grond gelijk.

New Orleans spoelt haar trottoirs aan.

Je moest verdwalen in die grote oude stad

voordat je eindelijk gevonden kon worden.

Stel je voor om je te verpletteren.

Verdriet was erop uit om je te verpletteren,

maar ze miste je op de een of andere manier.