La Fille Des Bois - Catherine Sauvage

Quand je me souviens de ma belle enfance

Et des boniments que j’ai entendus

Sur le mois de Mai et ses espérances

J'étais l’oiselet piégé dans la glu

J'étais une enfant, c’est incontestable

Mais une enfant moche comme je ne sais quoi

Par définition une enfant coupable

Quêtant l’aventure le soir au coin d’un bois

Au coin de ce bois pleurait la chevêche

Elle en avait l’air, mais cette garce-là

Au lieu de gémir se riait de ma dèche

Et de mes pieds nus bleuis par le froid

Une nuit j’aperçus aux branches d’un chêne

Deux ou trois pendus en guise de pavois

Les freux ressemblaient à des fruits d'ébène

Alors j’esquissais le signe de la croix

C'était le chef d'œuvre d’un grand capitaine

Qui peuplait le pays de ses souvenirs

J'étais bien trop jeune pour sentir ma peine

Ça ne m’empêchait pas de me rendormir

Les marpauts venus d’un pauvre village

Galopaient la nuit de peur des narquois

Mais moi j’attendais sans doute un beau page

Vêtu d'écarlate coiffé comme un roi

La nature est bonne pour tou ce qui bouge

Plus tard un vaurien m’a prise par la main

Ceux du coin du bois l’appelaient d’Auneau le Rouge

Il m’a dit: «saut' gueus', le lit est dans le foin

Ce fut la kermesse tendre et libertine

Jusqu’au jour fatal où je le vis tout droit;

Dans l’aube livide

Quand la guillotine

Tendait ses deux bras devant le beffroi

Alors comme il faut une fin à toutes choses

Aussi décrépite qu’un hibou tondu

Je suis revenue prendre ma pose

A l’orée du bois du bon temps perdu

C’est l’heure de la fin pour les vielles drôlesses

Je ne vaux pas plus qu’un fagot de bois mort

C’est peut-être l’image d’une vie sans sagesse

Mais pour la sagesse… c'était pas mon fort

Als ik me mijn mooie jeugd herinner

En verkooppraatjes die ik heb gehoord

Over de maand mei en haar verwachtingen

Ik was het vogeltje gevangen in de lijm

Ik was een kind, het valt niet te ontkennen

Maar een lelijk kind als ik weet niet wat

Per definitie een schuldig kind

Op zoek naar avontuur 's nachts in de hoek van een bos

Op de hoek van dit bos riep de uil

Ze leek er wel op, maar die bitch

In plaats van te kreunen lachte ik om mijn verlies

En mijn blote voeten blauw van de kou

Op een nacht zag ik in de takken van een eik

Twee of drie opgehangen als schilden

De torens zagen eruit als ebbenhouten vruchten

Dus ik schetste het teken van het kruis

Het was een meesterwerk van de kapitein

Die het land bevolkte met zijn herinneringen

Ik was veel te jong om mijn pijn te voelen

Het weerhield me er niet van om in slaap te vallen

De marpauts uit een arm dorp

Waren aan het galopperen in de nacht uit angst voor de spotters

Maar ik had waarschijnlijk een mooie pagina verwacht

Gekleed in scharlaken, haar gedaan als een koning

De natuur is goed voor alles wat beweegt

Later nam een ​​schurk me bij de hand

Degenen om de hoek van het bos noemden hem d'Auneau le Rouge

Hij zei tegen mij: "jump gueus", het bed staat in het hooi

Het was de tedere en libertijnse kermis

Tot de noodlottige dag toen ik het recht zag;

In de grauwe dageraad

Wanneer de guillotine

Beide armen gestrekt voor het belfort

Dus zoals er een einde moet komen aan alle dingen

Zo afgeleefd als een geknipte uil

Ik kwam terug om mijn pose aan te nemen

Aan de rand van het bos van de verloren goede tijden

Het is tijd voor het einde voor de oude grappenmakers

Ik ben niet meer dan een bundel dood hout

Het kan het beeld zijn van een leven zonder wijsheid

Maar voor wijsheid... dat was niet mijn sterkste kant