L'affiche Rouge - Catherine Sauvage

Vous n’avez réclamé la gloire ni les larmes

Ni l’orgue ni la prière aux agonisants

Onze ans déjà que cela passe vite onze ans

Vous vous étiez servi simplement de vos armes

La mort n'éblouit pas les yeux des partisans

Vous aviez vos portraits sur les murs de nos villes

Noirs de barbe et de nuit hirsutes menaçants

L’affiche qui semblait une tache de sang

Parce qu'à prononcer vos noms sont difficiles

Y cherchait un effet de peur sur les passants

Nul ne semblait vous voir Français de préférence

Les gens allaient sans yeux pour vous le jour durant

Mais à l’heure du couvre-feu des doigts errants

Avaient écrit sous vos photos MORTS POUR LA FRANCE

Et les mornes matins en étaient différents

Tout avait la couleur uniforme du givre

A la fin février pour vos derniers moments.

Et c’est alors que l’un de vous dit calmement

Bonheur à tous Bonheur à ceux qui vont survivre

Je meurs sans haine en moi pour le peuple allemand

Adieu la peine et le plaisir Adieu les roses

Adieu la vie adieu la lumière et le vent

Marie-toi sois heureuse et pense à moi souvent

Toi qui va demeurer dans la beauté des choses

Quand tout sera fini plus tard en Erivan

Un grand soleil d’hiver éclaire la colline

Que la nature est belle et que le coeur me fend

La justice viendra sur nos pas triomphants

Ma Mélinée ô mon amour mon orpheline

Et je te dis de vivre et d’avoir un enfant

Ils étaient vingt et trois quand les fusils fleurirent

Vingt et trois qui donnaient leur coeur avant le temps

Vingt et trois étrangers et nos frères pourtant

Vingt et trois amoureux de vivre à en mourir

Vingt et trois qui criaient la France en s’abattant

Je hebt noch de glorie noch de tranen opgeëist

Noch het orgel, noch het gebed tot de stervenden

Elf jaar al dat het snel voorbij gaat elf jaar

Je hebt net je wapens gebruikt

De dood verblindt de ogen van de partizanen niet

Je had je portretten op de muren van onze steden

Dreigende ruige baard en nachtzwarten

De poster die eruitzag als een bloedvlek

Omdat het moeilijk is om je namen uit te spreken

Was op zoek naar een schrikeffect op voorbijgangers

Niemand leek je bij voorkeur Frans te zien

Mensen gingen de hele dag zonder ogen voor jou

Maar tijdens de avondklok dwalende vingers?

Had geschreven onder uw foto's MONTS POUR LA FRANCE

En de sombere ochtenden waren anders

Alles was de uniforme kleur van vorst

Eind februari voor je laatste momenten.

En dat is wanneer een van jullie kalm zegt

Geluk voor iedereen Geluk voor degenen die zullen overleven

Ik sterf zonder haat in mij voor het Duitse volk

Afscheid pijn en plezier Afscheid rozen

Vaarwel leven vaarwel licht en wind

Trouwen wees gelukkig en denk vaak aan mij

Jij die zal wonen in de schoonheid van de dingen

Als het allemaal voorbij is later in Erivan

Een felle winterzon verlicht de heuvel

Die natuur is mooi en mijn hart breekt me

Gerechtigheid zal komen op onze triomfantelijke stappen

Mijn Mélinée oh mijn liefde mijn wees

En ik zeg je om te leven en een kind te krijgen

Ze waren drieëntwintig toen de kanonnen bloeiden

Drieëntwintig die hun hart vóór hun tijd gaven

Drieëntwintig vreemden en onze broers nog

Drieëntwintig geliefden om te leven om te sterven

Drieëntwintig schreeuwend Frankrijk terwijl ze naar beneden duiken