Ballade At Thirty-Five - Carla Bruni

This, no song of ingénue

This, no ballad of innocence;

This, the rhyme of a lady who

Followed ever the natural bents

This, a solo of sapience

This, a chantey of sophistry

This, the sum of experiments, --

I loved them until they loved me

Decked in garments of sable hue

Daubed with ashes of myriad Lents

Wearing shower bouquets of rue

Walk I ever in penitence

Oft I roam, as my heart repents

Through God’s acre of memory

Marking stones, in my reverence

«I loved them until they loved me.»

Pictures pass me in long review,--

Marching columns of dead events

I was tender, and, often, true;

Ever a prey to coincidence

Always knew I the consequence;

Always saw what the end would be

We’re as Nature has made us -- hence

I loved them until they loved me

Princes, never I’d give offense

Won’t you think of me tenderly?

Here’s my strength and my weakness, gents —

I loved them until they loved me

Dit, geen lied van ingénue

Dit, geen ballade van onschuld;

Dit, het rijm van een dame die

Altijd de natuurlijke neigingen gevolgd

Dit, een solo van sapience

Dit, een chantey van sofisme

Dit, de som van experimenten, --

Ik hield van ze totdat ze van mij hielden

Uitgedost in kleding van sabelmartertint

Beklad met as van talloze Lents

Het dragen van doucheboeketten van rue

Loop ik ooit in boetedoening

Vaak zwerf ik rond, terwijl mijn hart zich bekeert

Door Gods acre aan geheugen

Markeerstenen, in mijn eer

"Ik hield van ze totdat ze van mij hielden."

Foto's passeren me in een lange recensie,--

Marcherende kolommen van dode gebeurtenissen

Ik was teder, en vaak waar;

Ooit een prooi voor toeval

Ik wist altijd het gevolg;

Altijd gezien wat het einde zou zijn

We zijn zoals de natuur ons heeft gemaakt -- vandaar

Ik hield van ze totdat ze van mij hielden

Prinsen, ik zou nooit beledigd zijn

Denk je niet teder aan me?

Hier is mijn kracht en mijn zwakte, heren -

Ik hield van ze totdat ze van mij hielden