Sereia Louca - Capicua, D-One

Ela queria usar sapatos, dançar de salto alto

Beijar a boca de um homem, embrenhar-se no mato

Queria perder as escamas e rasgar as barbatanas

Até que pernas humanas lhe saíssem da carne

Poder conhecer o doce, o amargo e o ácido

Ali tudo era salgado, azulado e aquático

Partir o aquário, deixar de vez o Atlântico

E rogava por ajuda aos marinheiros com seu cântico

Mas seu canto era grito que não suportavam

E só Ulisses vivera depois de a ter escutado

O seu canto era um feitiço carpido como fado

Que levava navios perdidos p’ra o outro lado

Eu tenho um búzio que me diz coisas estranhas ao ouvido

Eu tenho um búzio que me diz coisas estranhas ao ouvido

Eu tenho um búzio que me diz coisas estranhas ao ouvido

Eu tenho um búzio que me diz coisas estranhas ao ouvido

Sua voz era livre como ela não era, como sempre quisera

Que o seu corpo fosse

E por cantar o sonho e a sua quimera

Era para as almas como um cúmplice

Forte como um coice, como uma foice

Espaçava, gelava o silêncio fundo da noite

Enquanto a sua melodia como a maresia

Envolvia em maravilha a lonjura da sua corte

Chega a maré vazia para lavar em água fria

A sua melancolia e o seu medo da morte

«Não é que a lágrima é da mesma água salgada?!»

Gritava entre o mar e a estrela da madrugada

Eu tenho um coração de esponja que cresce com a tristeza

Eu tenho um coração de esponja que cresce com a tristeza

Eu tenho um coração de esponja que cresce com a tristeza

Eu tenho um coração de esponja que cresce com a tristeza

Sereia louca que vai tentar deixar o mar

Com a coragem de quem sai do seu habitat

Sereia louca que vai gritar, chorar, bramir

Esbracejar, cantar até conseguir

Sereia louca que vai sentir a falta do mar

Sentir a falta de ar que há neste lugar

Sempre que digam que é louca

É melhor muda que rouca

Eu fico nua que a roupa aperta o respirar

E grito ainda mais alto neste palco suspenso

Que pior do que o meu canto há-de ser o meu silêncio

Pior do que o meu canto há-de ser o meu silêncio

(Sereia louca que deixou o mar…)

Eu tenho um búzio que me diz coisas estranhas ao ouvido

Eu tenho um búzio que me diz coisas estranhas ao ouvido

Eu tenho um búzio que me diz coisas estranhas ao ouvido

Eu tenho um búzio que me diz coisas estranhas ao ouvido

Eu tenho um coração de esponja que cresce com a tristeza

Eu tenho um coração de esponja que cresce com a tristeza

Eu tenho um coração de esponja que cresce com a tristeza

Eu tenho um coração de esponja que cresce com a tristeza

«Não é que a lágrima é da mesma água salgada?!»

Gritava entre o mar e a estrela da madrugada

E eu grito ainda mais alto neste palco suspenso

Que pior do que o meu canto há-de ser o meu silêncio

Ze wilde schoenen dragen, dansen op hoge hakken

De mond van een man kussen, diep het bos in gaan

Ik wilde de schubben verliezen en de vinnen scheuren

Tot er menselijke benen uit zijn vlees kwamen

Het zoete, het bittere en het zure kunnen kennen

Daar was alles zout, blauwachtig en waterig

Breek het aquarium, verlaat de Atlantische Oceaan voorgoed

En hij smeekte de matrozen om hulp met zijn lied

Maar hun gezang was een schreeuw die ze niet konden uitstaan

En alleen Ulysses zal leven nadat hij ernaar heeft geluisterd

Zijn zang was een betoverende spreuk zoals fado

Dat bracht verloren schepen naar de overkant

Ik heb een wulk die me rare dingen in mijn oor vertelt

Ik heb een wulk die me rare dingen in mijn oor vertelt

Ik heb een wulk die me rare dingen in mijn oor vertelt

Ik heb een wulk die me rare dingen in mijn oor vertelt

Haar stem was vrij alsof ze dat niet was, zoals ze altijd al wilde

Dat was je lichaam

En voor het zingen van de droom en zijn hersenschim

Het was voor zielen als medeplichtige

Sterk als een trap, als een zeis

Uit elkaar geplaatst, bevroor de diepe stilte van de nacht

Terwijl zijn melodie als de zeelucht

Hij omhulde de lengte van zijn hof in verwondering

Laag water arriveert om te wassen in koud water

Je melancholie en je angst voor de dood

«Is de traan niet hetzelfde zoute water?»

Schreeuwde tussen de zee en de morgenster

Ik heb een sponshart dat groeit van verdriet

Ik heb een sponshart dat groeit van verdriet

Ik heb een sponshart dat groeit van verdriet

Ik heb een sponshart dat groeit van verdriet

Gekke zeemeermin die zal proberen de zee te verlaten

Met de moed van iemand die zijn leefgebied verlaat

Gekke zeemeermin die zal schreeuwen, huilen, brullen

Zwaai, zing tot het lukt

Gekke zeemeermin die de zee zal missen

Ik voel het gebrek aan lucht op deze plek

Telkens als ze zeggen dat je gek bent

Beter dom dan hees

Ik ben naakt omdat de kleding de ademhaling belemmert

En ik schreeuw nog harder op dit hangende podium

Wat erger is dan mijn zingen moet mijn zwijgen zijn

Erger dan mijn zingen moet mijn zwijgen zijn

(Gekke zeemeermin die de zee verliet...)

Ik heb een wulk die me rare dingen in mijn oor vertelt

Ik heb een wulk die me rare dingen in mijn oor vertelt

Ik heb een wulk die me rare dingen in mijn oor vertelt

Ik heb een wulk die me rare dingen in mijn oor vertelt

Ik heb een sponshart dat groeit van verdriet

Ik heb een sponshart dat groeit van verdriet

Ik heb een sponshart dat groeit van verdriet

Ik heb een sponshart dat groeit van verdriet

«Is de traan niet hetzelfde zoute water?»

Schreeuwde tussen de zee en de morgenster

En ik schreeuw nog harder op dit hangende podium

Wat erger is dan mijn zingen moet mijn zwijgen zijn