Between Hope and Reality - Cân Bardd

This is a song for the cursed

No one knows when the end comes

Far away there is maybe an elixir for me

When winter comes in my land

This curse seems to be noble

But is it really a curse to love loneliness ?

This coldness It makes me feel alive

The sun is hiding

Behind the fog and the clouds

The wind in my hair

Takes me back into my dreams

And drops me off

In my snowy landscape

This is the song of my fall

Slowly plunging me into the snow

I feel my skin getting cold

And my bones becoming frail

During this time my soul is escaping through nature

My body's dying and assimilated by the ground and its life

I remember the meadow

I remember the feelings

When the grass caressed my being

And when the sorrow took me

I remember the forest

I remember the fall of leaves

When the mold was all coated

And my sadness won't leave me

Now I can see this beautiful world

Without any trouble

Painting my own travel

And finally my own landscape

The song of the breeze wakes me up

It sings in harmony with the crying river

And the whispering trees

The fog dressing up the mountains

With its most beautiful coat

I can only admire the show that nature offers me

I see the meadow

I feel the grass caressing my being

I see the forest

I see the leaves falling

Dit is een lied voor de vervloekten

Niemand weet wanneer het einde komt

Ver weg is er misschien een elixer voor mij

Als de winter in mijn land komt

Deze vloek lijkt nobel te zijn

Maar is het echt een vloek om van eenzaamheid te houden?

Deze kou Het geeft me het gevoel dat ik leef

De zon verbergt zich

Achter de mist en de wolken

De wind in mijn haren

Brengt me terug in mijn dromen

En zet me af

In mijn besneeuwde landschap

Dit is het lied van mijn val

Me langzaam in de sneeuw werpend

Ik voel mijn huid koud worden

En mijn botten worden broos

Gedurende deze tijd ontsnapt mijn ziel door de natuur

Mijn lichaam sterft en wordt opgenomen door de grond en zijn leven

Ik herinner me de weide

Ik herinner me de gevoelens

Toen het gras mijn wezen streelde

En toen het verdriet me meenam

Ik herinner me het bos

Ik herinner me de val van bladeren

Toen de mal helemaal was gecoat

En mijn verdriet zal me niet verlaten

Nu kan ik deze prachtige wereld zien

Zonder enige moeite

Mijn eigen reis schilderen

En tot slot mijn eigen landschap

Het lied van de wind maakt me wakker

Het zingt in harmonie met de huilende rivier

En de fluisterende bomen

De mist die de bergen aankleedt

Met zijn mooiste vacht

Ik kan alleen maar de show bewonderen die de natuur mij biedt

ik zie de weide

Ik voel het gras mijn wezen strelen

ik zie het bos

Ik zie de bladeren vallen