Abîme - Cân Bardd

Mon malêtre ne vient pas des autres

Seulement de moi et des pensées obscures que je crée

Des phrases, des mots, qui transpercent la poitrine

Mais le silence règne dans ma bouche

Et me ronge petit à petit

Comment continuer quand chaque espoir est ruiné

Dès qu’une lueur apparaît, l’homme doit tout faire pour la faire disparaître

En grandissant, seul l’avortement d’idée a été appris

Ma poitrine gelée quelle que soit la chaleur extérieure

I freeze inside

No difference between some ice and my heart

Every good experience ends in a bad way

How long can I feel alive

Before resuming my ice form

Une chute continuelle

Parsemée de comas sereins

Un gouffre de dépression sans fond

Parviendrais-je à trouver une branche à laquelle m’accrocher

Pour finalement stopper ma descente en enfer

Mijn ongemak komt niet van anderen

Alleen ik en de donkere gedachten die ik creëer

Zinnen, woorden, die de borst doorboren

Maar stilte heerst in mijn mond

En knaagt beetje bij beetje aan me

Hoe verder te gaan als elke hoop verpest is?

Zodra er een licht verschijnt, moet de man er alles aan doen om het te laten verdwijnen

Toen ik opgroeide, werd alleen het idee van abortus geleerd

Mijn borst bevroor, hoe warm het buiten ook was

ik bevries van binnen

Geen verschil tussen wat ijs en mijn hart

Elke goede ervaring eindigt op een slechte manier

Hoe lang kan ik me levend voelen?

Voordat ik mijn ijsvorm hervat

Een voortdurende val

Verspreid met serene comas

Een bodemloze put van depressie

Zal ik een tak vinden om me aan vast te houden?

Om eindelijk te stoppen met mijn afdaling naar de hel