Maria II - Camané

Nova luz, que me rasga dentro d´alma

Dum desejo melhor me veste a vida…

Outra fada celeste agora leva

Minha débil ventura adormecida

Não sei que novos horizontes vejo…

Que pura e grande luz inunda a esfera…

Quem, nuvens deste inverno, nesse espaço

Em flores vos mudou de primavera?!

Se as noites nos enviam mais segredos

Ao sacudir seus vaporosos mantos

Se desprendem do seio mais suspiros…

É que dizem teu nome nos seus cantos

Nem eu sei se houve amor até este dia…

Nem eu sei se dormi até esta hora…

Mas, quando me roçou o teu vestido

Abri o meu olhar — acordo agora!

Nieuw licht, dat me in mijn ziel verscheurt

Het leven geeft me een betere wens...

Een andere hemelse fee neemt nu

Mijn zwakke slapende fortuin

Ik weet niet welke nieuwe horizonten ik zie...

Wat een puur en groot licht vloeit over de bol...

Wie, wolken van deze winter, in deze ruimte

In bloemen, heeft de lente je veranderd?!

Als de nachten ons meer geheimen sturen

Door hun dampige mantels af te schudden

Er komen meer zuchten uit de borst...

Het is dat ze je naam in hun hoeken zeggen

Ik weet niet eens of er liefde was tot op de dag van vandaag...

Ik weet niet eens of ik tot die tijd heb geslapen...

Maar toen je jurk me aanraakte

Ik opende mijn ogen - ik word nu wakker!