Filosofias - Camané

Meu coração, que pranteias?

Não tenhas dó de ninguém…

Não queiras penas alheias

Que as tuas chegam-te bem…

Se fosses de gelo feito

De mármore ou de granito

Não galopavas aflito

Pelas ruas do meu peito

Nos artifícios das teias

Da triste melancolia;

Que fizeste da alegria

Meu coração, que pranteias?

Quem pensa muito não tem

Horas tranquilas, serenas!

Penas!

Não queiras mais penas

Que as tuas chegam-te bem…

Mijn hart, wat jammer je?

Heb met niemand medelijden...

Ik wil geen veren van andere mensen

Dat je goed naar je toe komt...

Als je van ijs was gemaakt

Marmer of graniet

Ga niet bedroefd galopperen

Door de straten van mijn borst

In de kunstgrepen van de webben

Van trieste melancholie;

Wat vond je van de vreugde?

Mijn hart, wat jammer je?

Wie denkt dat veel niet heeft

Rustige, serene uren!

veren!

wil niet meer veren

Dat je goed naar je toe komt...