Éramos distintos - Cafe Quijano

Eramos distintos, siempre lo dijimos

Éramos distintos

Hasta que quisimos y pudimos descubrirnos

Éramos distintos

Y quién iba a decir que no era más que una ilusión;

Supimos, con el tiempo, que no basta con amor

Cuantas veces vimos que éramos distintos

No era la verdad… Éramos igual que los demás.

Y me duelen los recuerdos que

se olvidan de que fuimos

Algo más que un desatino, mucho más que un mal destino

Y me duele ver que siempre nos creimos convencidos

De que el otro era el motivo de que todo esté perdido.

Era yo tu espejo,

tú eras mi reflejo

Éramos el mismo

Eramos dos gotas con distinto recorrido

Éramos distintos

Y quien iba a creer que siendo iguales no pudimos

Hacer el sueño eterno y reir en el camino

Cuantas veces vimos que éramos distintos!

No era la verdad, éramos igual que los demás.

Y me duelen los recuerdos que se

olvidan de que fuimos

Algo más que un desatino, mucho más que un mal destino

Y me duele ver que siempre nos creimos convencidos

De que el otro era el motivo de que todo esté perdido

Y me duele convertirme en nostalgia sin olvido

En abrazos encogidos que no abrazan con cariño

Y me duele imaguinarme quien se cruza en tu camio

Y me duele, sobre todo, no poder soñar contigo

No poder morir contigo

We waren anders, we zeiden het altijd

we waren anders

Tot we onszelf wilden en konden ontdekken

we waren anders

En wie zou zeggen dat het niets meer was dan een illusie;

We hebben in de loop van de tijd geleerd dat liefde niet genoeg is

Hoe vaak hebben we gezien dat we anders waren

Het was niet de waarheid... We waren net als iedereen.

En de herinneringen die me pijn deden

ze vergeten dat we waren

Iets meer dan een fout, veel meer dan een slecht lot

En het doet me pijn om te zien dat we altijd dachten dat we overtuigd waren

Dat de ander de reden was dat alles verloren is.

Ik was je spiegel

jij was mijn spiegelbeeld

we waren hetzelfde

We waren twee drops met verschillende routes

we waren anders

En wie zou geloven dat we dat niet zouden kunnen als we gelijk zijn?

Maak eeuwige slaap en lach onderweg

Hoe vaak hebben we gezien dat we anders waren!

Het was niet de waarheid, we waren net als iedereen.

En de herinneringen die ik ken, doen me pijn

ze vergeten wat we waren

Iets meer dan een fout, veel meer dan een slecht lot

En het doet me pijn om te zien dat we altijd dachten dat we overtuigd waren

Dat de ander de reden was dat alles verloren is

En het doet me pijn om nostalgisch te worden zonder te vergeten

In gekrompen knuffels die niet liefdevol omhelzen

En het doet me pijn om me voor te stellen wie je pad kruist

En het doet me vooral pijn dat ik niet van je kan dromen

niet kunnen sterven met jou