The Floor - Buck 65

I can remember being seven years old

Having goldfish that circled around in a bowl

I would watch the forest burn and listen to the wind blow

I remember the table, the drapes, and the window

The dark brown everything, decoration, styling

Most of all, I can remember my mother smiling

Worn out and faded, my hometown was scrappy

More than anything, she wanted us to be happy

Little to eat and back and forth to the hospital

She was right, it’s better to be happy if possible

But the old man was under attack and was weak

And continued to beat us several times a week

He lived like a king even though we were piss poor

I tried to be strong and careful what I wished for

My outside ached, my inside stung

The long leather belt had replaced his tongue

Not knowing how to run or how to hit the brakes

A white picket fence was built around a pit of snakes

Both a wonder and frightening, the thunder and lightning

These were the sounds and sights of a thousand fights

My mother, the poor fish, staging eternal

Charades and parades for the raging inferno

Wanting to be happy, beaten all the while

Asking me always, why don’t you ever smile

And she’d show me how to do it, mother and wife

It was the saddest smile I ever saw in my life

It hurt worse than death but for her sake I tried

And one day all of those goldfish died

Hurricane, forest fire, out of control

Eyes open, floating on the water in the bowl

And when my father came home, he walked through the door

And threw those fish to the cat on the kitchen floor

And the wind died too and I was still a child

And the three of us watched as my mother smiled

Ik kan me herinneren dat ik zeven jaar oud was

Goudvissen hebben die rondcirkelen in een kom

Ik zou het bos zien branden en luisteren naar de wind

Ik herinner me de tafel, de gordijnen en het raam

Het donkerbruine alles, decoratie, styling

Ik kan me vooral herinneren dat mijn moeder lachte

Versleten en vervaagd, mijn geboorteplaats was rommelig

Ze wilde vooral dat we gelukkig waren

Weinig te eten en heen en weer naar het ziekenhuis

Ze had gelijk, het is beter om blij te zijn als dat mogelijk is

Maar de oude man werd aangevallen en was zwak

En bleef ons meerdere keren per week verslaan

Hij leefde als een koning, ook al waren we pisarm

Ik probeerde sterk en voorzichtig te zijn met wat ik wenste

Mijn buitenkant deed pijn, mijn binnenkant prikte

De lange leren riem had zijn tong vervangen

Niet weten hoe te rennen of te remmen

Er werd een witte houten omheining gebouwd rond een slangenkuil

Zowel een wonder als beangstigend, de donder en bliksem

Dit waren de geluiden en beelden van duizend gevechten

Mijn moeder, de arme vis, voor eeuwig ensceneren

Charades en parades voor het woedende inferno

Willen gelukkig zijn, al die tijd verslagen

Als je me altijd vraagt, waarom lach je nooit?

En ze zou me laten zien hoe ik het moet doen, moeder en vrouw

Het was de treurigste glimlach die ik ooit in mijn leven heb gezien

Het deed meer pijn dan de dood, maar omwille van haar heb ik het geprobeerd

En op een dag stierven al die goudvissen

Orkaan, bosbrand, uit de hand gelopen

Ogen open, drijvend op het water in de kom

En toen mijn vader thuiskwam, liep hij door de deur

En gooide die vissen naar de kat op de keukenvloer

En de wind ging ook liggen en ik was nog een kind

En wij drieën keken toe hoe mijn moeder glimlachte