Corrugated Tin Facade - Buck 65

Look at this mess, he thought he was cheatin' God

She leaves in the autumn, his face like a beaten dog

Now he’s become everything that you hate

He’s just in time to be too late

His friends are like snowflakes, his lies are confessions

Behold the old man and his ruined possessions

He can’t play guitar but he does try very hard

Pens from hotel rooms, old library cards

Photos and whatnots, blood in his boots

Sun in his eyes, an anchor instead of roots

Clocks on every wall, fish in the ocean

Solitude, faith, suspicion, commotion

The hole in his stomach tastes like words

He dreams and imagines his face like hers

He knows he can’t live without his greatest fears

And nothing’s more beautiful than a woman’s tears

Cardboard boxes full of regrets

He feeds his remorse like you feed your pets

Voices in his head that all said live a day

But the look in his eyes makes him a dead giveaway

The bough that he breaks, the line that he draws

He fell in love with the ugliness that nobody saw

As close as he came, as far as he stood

He loved her with his mouth as hard as he could

Most people change when they enter the door

They walk home from work and remember the war

He’s digging a ditch, spent the day piling

Dirt until it hurt and went away smiling

Alone and heartbroken, just the way he likes it

Only the loneliness knows him wholly

And nothing seems to work, wrong everywhere

He watches her brushing her long, heavy hair

Kijk naar deze puinhoop, hij dacht dat hij God bedroog

Ze vertrekt in de herfst, zijn gezicht als een geslagen hond

Nu is hij alles geworden wat je haat

Hij is net op tijd om te laat te zijn

Zijn vrienden zijn als sneeuwvlokken, zijn leugens zijn bekentenissen

Zie de oude man en zijn verwoeste bezittingen

Hij kan geen gitaar spelen, maar hij doet wel zijn best

Pennen uit hotelkamers, oude bibliotheekkaarten

Foto's en zo, bloed in zijn laarzen

Zon in zijn ogen, een anker in plaats van wortels

Klokken aan elke muur, vissen in de oceaan

Eenzaamheid, geloof, achterdocht, commotie

Het gat in zijn maag smaakt naar woorden

Hij droomt en stelt zich zijn gezicht voor als het hare

Hij weet dat hij niet kan leven zonder zijn grootste angsten

En niets is mooier dan de tranen van een vrouw

Kartonnen dozen vol spijt

Hij voedt zijn spijt zoals jij je huisdieren voedt

Stemmen in zijn hoofd die allemaal zeiden: leef een dag

Maar de blik in zijn ogen maakt hem tot een dooddoener

De tak die hij breekt, de lijn die hij trekt

Hij werd verliefd op de lelijkheid die niemand zag

Zo dichtbij als hij kwam, voor zover hij stond

Hij hield van haar met zijn mond zo hard als hij kon

De meeste mensen veranderen als ze de deur binnenkomen

Ze lopen van hun werk naar huis en herinneren zich de oorlog

Hij graaft een sloot, bracht de dag door met heien

Vuil totdat het pijn deed en glimlachte weg

Alleen en diepbedroefd, precies zoals hij het graag heeft

Alleen de eenzaamheid kent hem helemaal

En niets lijkt te werken, overal fout

Hij ziet hoe ze haar lange, zware haar borstelt