Achilles and the Tortoise - Buck 65

This collection of sketches, rough and scattered, is arranged by instinct.

There’s entropy at work, but mostly it happened by accident

Sure a story goes with this, but for it to make sense you’d have to be me,

And for it to make dollars I would have to be something I despise,

Don’t ask me how I managed, no one gets paid to make change,

Every morning I salute the flag, turn, grab the fingers of my left hand behind

my back and continue my search.

I’m wondering how I got here,

Who besides me is responsible?

I’m not the young man I was when I first wrote the code,

Now I dont have it in me to fuss over much.

I need sleep… more than ever before.

What remains of my violence is so precious that I keep it all of it to myself.

What frightens me most now is my gradual loss of hearing.

So i’m guided more and more by vibes.

I shield my eyes from flickering images and document my dreams with as much

detail as possible.

I figure I’ll write my book when its all I can do, but I don’t know.

Have you any idea how hot these sands are?

Ya, i come in contact with the odd scavenger here and there, but those

encounters rarely amount to much

I just gaze the same few black and white photographs:

Distant loves, long lost souls.

diamonds of my most glorious moments,

I remember the gold rush

Ya, she makes me laugh now to think of the risks I took

The monuments will remain, and thats all that matters but the question always

becomes:

'Am I happy?'

When young, we mourn for one woman,

When we grow old, for woman in general,

The tradgey in life is man is never free,

Yet strives for what can never be,

The thing most feared in secret, always happens: my life, my love,

where are they now?

But the more the pain grows, the more this instinct for life somehow asserts

itself,

The necessary beauty in life is giving yourself to it completely.

Only later will it clarify itself as not coherant

I wandered the fields and listen for the sound of drums

The colder the ground becomes the closer I get I home

The planets not fit to roam but with all the chaos

But, when I saw the savages I played the law of averages

And when the river splits in half, I start to lose my wits and laugh

And cry at the same time, there’s nothing I can do about it

Even though I wouldn’t doubt it, if the winds began to blow

And carry the sounds of my voice to the lands below

So I put my hands around my mouth and hollered to the sunken city

That, wallows in the filth of its own drunken pity

And wait to see a signal but a signal is never seen

Eventually fatigue builds inside me exponentially and so I sleep

And dream that I’m able to fly

«They will respect a man with wings!»

Later I awake, in agony and learn

That while I was sleeping the city had burned

Shrugging my shoulders, I paused and gathered thoughts

Think twice about staying put, then decide I rather not

So I press on in my agnostic pilgrimage

Knowing that I can swim deeper than the grim reaper

Ready for whatever sea creatures may abound

When the water swallows me and not the other way around

Survival saw me through the mechanical district

Starvation leads to being cannibalistic

I have to rely on cons and silence and non talking quick

Defending myself with nothing but this walking stick

I’ve never had friends and no parental guidance

I’m wild at heart and weird on top, I’m feared nonstop

Even though my rage is worn out

My life’s a book with several pages torn out.

I just climb trees and look for rhythm everywhere.

I used to be the town crier in a city of stone throwers

Until my soul was laid bare and displayed in the pearled square

Ignored, more than a lot, not less, no one understood my thought, process

I was gagged and bound over noise complaints

But, commanding the resolve that destroys constraints

I found my escape in a melding of memories

The next thing I know, I’m rowing this boat

And blowing this note on an old tarnished trumpet

(Pause for trumpet sample)

Ever since then I’ve been wondering lots

Watching the sky and pondering thoughts

Strange angel, music box genie

Behind for some time and now I’m blind in one eye

And how this happened exactly will never be known

My thoughts take the shape of the hang-man's house

Never fails in time-traveling salesman visiting

Deze verzameling schetsen, ruw en verspreid, is op instinct gerangschikt.

Er is entropie aan het werk, maar meestal gebeurde het per ongeluk

Natuurlijk hoort hier een verhaal bij, maar om het te begrijpen moet je mij zijn,

En om dollars te verdienen, zou ik iets moeten zijn dat ik veracht,

Vraag me niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen, niemand wordt betaald om verandering aan te brengen,

Elke ochtend groet ik de vlag, draai, pak de vingers van mijn linkerhand achter

mijn rug en ga verder met zoeken.

Ik vraag me af hoe ik hier ben gekomen,

Wie behalve ik is verantwoordelijk?

Ik ben niet de jonge man die ik was toen ik de code voor het eerst schreef,

Nu heb ik het niet in me om me er druk over te maken.

Ik heb slaap nodig... meer dan ooit tevoren.

Wat overblijft van mijn geweld is zo kostbaar dat ik het allemaal voor mezelf houd.

Wat me nu het meest bang maakt, is mijn geleidelijke gehoorverlies.

Ik laat me dus steeds meer leiden door vibes.

Ik scherm mijn ogen af ​​voor flikkerende beelden en documenteer mijn dromen met zoveel

details mogelijk te maken.

Ik denk dat ik mijn boek zal schrijven als het alles is wat ik kan doen, maar ik weet het niet.

Heb je enig idee hoe heet dit zand is?

Ja, ik kom hier en daar in contact met een vreemde aaseter, maar die

ontmoetingen stellen zelden veel voor

Ik kijk gewoon naar dezelfde paar zwart-witfoto's:

Verre liefdes, lang verloren zielen.

diamanten van mijn meest glorieuze momenten,

Ik herinner me de goudkoorts

Ja, ze maakt me nu aan het lachen als ik denk aan de risico's die ik nam

De monumenten zullen blijven, en dat is het enige dat telt, maar de vraag is altijd

wordt:

'Ben ik blij?'

Als we jong zijn, rouwen we om één vrouw,

Als we oud worden, voor vrouwen in het algemeen,

Het tragische in het leven is dat de mens nooit vrij is,

Toch streeft naar wat nooit kan zijn,

Wat in het geheim het meest wordt gevreesd, gebeurt altijd: mijn leven, mijn liefde,

waar zijn ze nu?

Maar hoe meer de pijn groeit, hoe meer dit levensinstinct op de een of andere manier wordt beweerd

zelf,

De noodzakelijke schoonheid in het leven is dat je jezelf er helemaal aan overgeeft.

Pas later zal het zichzelf verduidelijken als niet coherent

Ik dwaalde door de velden en luisterde naar het geluid van drums

Hoe kouder de grond wordt, hoe dichter ik thuis kom

De planeten zijn niet geschikt om te zwerven, maar met alle chaos

Maar toen ik de wilden zag, speelde ik de wet van de gemiddelden

En wanneer de rivier zich in tweeën splitst, begin ik mijn verstand te verliezen en te lachen

En tegelijkertijd huilen, ik kan er niets aan doen

Ook al zou ik er niet aan twijfelen, als de wind begon te waaien

En draag de klanken van mijn stem naar de landen hieronder

Dus ik sloeg mijn handen om mijn mond en schreeuwde naar de verzonken stad

Dat wentelt zich in het vuil van zijn eigen dronken medelijden

En wacht tot je een signaal ziet, maar er wordt nooit een signaal gezien

Uiteindelijk bouwt de vermoeidheid zich exponentieel op in mij en dus slaap ik

En droom dat ik kan vliegen

«Ze zullen een man met vleugels respecteren!»

Later word ik wakker, in doodsangst en leer ik

Dat terwijl ik sliep de stad was verbrand

Ik haalde mijn schouders op, pauzeerde en verzamelde mijn gedachten

Denk twee keer na om te blijven zitten, en besluit dan dat ik dat liever niet

Dus ik ga door in mijn agnostische pelgrimstocht

Wetende dat ik dieper kan zwemmen dan de Magere Hein

Klaar voor wat voor zeedieren er ook zijn

Wanneer het water mij opslokt en niet andersom

Survival heeft me door het mechanische district geleid

Uithongering leidt tot kannibalisme

Ik moet vertrouwen op nadelen en stilte en niet snel praten

Ik verdedig mezelf met niets anders dan deze wandelstok

Ik heb nooit vrienden gehad en geen ouderlijk toezicht

Ik ben wild van hart en raar bovenop, ik ben non-stop gevreesd

Ook al is mijn woede op

Mijn leven is een boek met verschillende pagina's uitgescheurd.

Ik klim gewoon in bomen en zoek overal naar ritme.

Ik was de stadsomroeper in een stad van stenengooiers

Tot mijn ziel werd blootgelegd en tentoongesteld in het vierkant met parels

Genegeerd, meer dan veel, niet minder, niemand begreep mijn gedachte, proces

Ik was mond gesnoerd en gebonden door klachten over geluidsoverlast

Maar de vastberadenheid afdwingen die beperkingen vernietigt

Ik vond mijn ontsnapping in een samensmelting van herinneringen

Het volgende dat ik weet, is dat ik deze boot aan het roeien ben

En deze noot blazen op een oude bezoedelde trompet

(Pauze voor trompetvoorbeeld)

Sindsdien vraag ik me veel af

Kijken naar de lucht en nadenken over gedachten

Vreemde engel, muziekdoos genie

Al een tijdje achter en nu ben ik aan één oog blind

En hoe dit precies is gebeurd, zal nooit bekend worden

Mijn gedachten nemen de vorm aan van het huis van de beul

Mislukt nooit in tijdreizende verkoper op bezoek