On My Way To Work - Bright Eyes

there is a car parked where the block begins

and there are people singing praises

say it’s all because of him

and there is a bird perched on a frayed wet wire

and his voice sings out for a lover

but its covered by the choir of voices

reaching way beyond the rafters

with devotion they perform these sacred tasks

they cross themselves and offer up their checkbooks

slight suffering is not too much to ask

besides we all are making money

and we are all fucking alone

and we don’t know what we are doing

maybe just buying us some hope

because we know that we are lonely

yeah, lonely that’s for sure

and the older ones are coughing

and the older ones are dying

maybe we are all dying

i pass a graveyard on my way to work

today i saw two dozen white roses

on a fresh new mound of dirt

and i wondered about the occupant

when the darkness finally swallowed him was he calm and content

or was he sweating in a struggle to keep breathing,

ripping apart the sheets that dressed his bed

crying out loud for someone to help him

and collapsing on his back all pale and dead

maybe it’s me who’s this unstable

always obsessed about the end

why can’t i let what happens happen?

and just enjoy the time i spend

oh how i wish it was so easy

but when there is no point to anything it can get a bit confusing

why is that i keep going?

why is that we keep going?

er staat een auto geparkeerd waar het blok begint

en er zijn mensen die lof zingen

zeggen dat het allemaal door hem komt

en er zit een vogel op een gerafelde natte draad

en zijn stem zingt voor een minnaar

maar het wordt gedekt door het koor van stemmen

ver voorbij de spanten reiken

met toewijding voeren ze deze heilige taken uit

ze kruisen zichzelf en bieden hun chequeboekjes aan

licht lijden is niet te veel gevraagd

bovendien verdienen we allemaal geld

en we zijn allemaal verdomd alleen

en we weten niet wat we doen

misschien geef je ons wat hoop

omdat we weten dat we eenzaam zijn

ja, eenzaam dat is zeker

en de ouderen hoesten

en de ouderen gaan dood

misschien gaan we allemaal dood

ik passeer een kerkhof op weg naar mijn werk

vandaag zag ik twee dozijn witte rozen

op een frisse nieuwe heuvel van aarde

en ik vroeg me af over de bewoner

toen de duisternis hem eindelijk opslokte, was hij kalm en tevreden?

of zweette hij in een strijd om te blijven ademen,

het uit elkaar scheuren van de lakens die zijn bed kleedden

hardop schreeuwen om iemand om hem te helpen

en op zijn rug in elkaar zakkend, bleek en dood

misschien ben ik het die zo onstabiel is

altijd geobsedeerd door het einde

waarom kan ik niet laten gebeuren wat er gebeurt?

en geniet gewoon van de tijd die ik doorbreng

oh wat zou ik willen dat het zo gemakkelijk was

maar als iets nergens op slaat, kan het een beetje verwarrend worden

waarom ga ik door?

waarom gaan we door?