Розы - Браво, Жанна Агузарова

Прозрачный снег искрился,

Светился в серебре,

И свет играл хрустальной снежной пылью

В морозной мишуре.

В жестокий январский день

Скользили по шоссе автомобили.

Маршрутку ожидая,

Замёрзла я до слёз

И на часы посматривала часто.

Но тут, один чудак

Вручил мне ворох роз

И улыбаясь скрылся за углом.

Стоявшие рядом

Воскрикнули: «браво»!

Смотрите, как случай для вас обернулся

И только сердитая дама сказала:

«Ваш друг от мороза должно быть свихнулся!»

Я слова не сказала

Завистнице тогда,

Любуюсь драгоценными цветами.

Я в след за парнем кинулась.

Прошла туда-сюда, но навсегда исчез

Весёлый парень.

Когда домой вернулась, достала восемь роз.

Расставила цветы и улыбнулась

Кому сказать спасибо — не знаю и сейчас,

Но очень, очень хочется сказать.

Промчалась зима, скоро кончится лето.

За осенью вновь снегопады нагрянут.

Но восемь моих драгоценных букетов,

Все так же стоят и не вянут, не вянут, не вянут!

Transparante sneeuw schitterde

Gloeiend in zilver

En het licht speelde met kristalsneeuwstof

In ijzig klatergoud.

Op een wrede dag in januari

Auto's gleden over de snelweg.

Wachten op de route

Ik bevroor tot tranen

En ik keek vaak op de klok.

Maar hier, een gek

Heeft me een bos rozen gegeven

En lachend verdween hij om de hoek.

in de buurt staan

Ze riepen: "Bravo"!

Kijk hoe de zaak voor jou is veranderd

En alleen de boze dame zei:

'Je vriend moet gek zijn geworden van de kou!'

Ik zei geen woord

jaloers dan,

Ik hou van kostbare bloemen.

Ik rende achter de man aan.

Ging heen en weer, maar verdween voor altijd

Grappige kerel.

Toen ik thuiskwam, haalde ik er acht rozen uit.

Bloemen geregeld en gelachen

Aan wie te bedanken - ik weet het zelfs nu nog niet,

Maar ik wil het echt heel graag zeggen.

De winter is voorbij, de zomer loopt op zijn einde.

Na de herfst komt er weer sneeuw.

Maar mijn acht kostbare boeketten,

Ze staan ​​allemaal hetzelfde en verwelken niet, verdorren niet, verwelken niet!