Play Crack the Sky - Brand New

We sent out the S.O.S.

call.

It was a quarter past four, in the morning

When the storm broke our second anchor line.

Four months at sea.

Four months of calm seas

To be pounded in the shallows off the tip of Montauk Point.

They call 'em rogues.

They travel fast and alone.

One hundred foot faces of God’s good ocean gone wrong.

What they call love is a risk,

'Cause you will always get hit

Out of nowhere by some wave

And end up on your own.

The hole in the hull defied the crew’s attempts,

To bail us out.

And flooded the engines and radio,

And half buried bow.

Your tongue is a rudder.

It steers the whole ship.

Sends your words past your lips

Or keeps them safe behind your teeth.

But the wrong words will strand you.

Come off course while you sleep.

Sweep your boat out to sea

Or dashed to bits on the reef.

The vessel groans

The ocean pressures its frame.

To the port I see the lighthouse

Through the sleet and the rain.

And I wish for one more day to give my

Love and repay debts.

But the morning finds our bodies washed up thirty miles west.

They say that the captain stays fast with the ship,

Through still and storm,

But this ain’t the Dakota,

And the water’s so cold,

won’t have to fight for long.

(This is the end.)

This story’s old but it goes on and on until we disappear,

(This is the calm.)

Calm me and let me taste the salt you breathed while you were underneath,

(We are the risen.)

I am the one who haunts your dreams of mountains sunk below the sea,

(After the storm.)

I spoke the words but never gave a thought of what they all could mean,

(Rest in the sea.)

I know that this is what you want, a funeral keeps both of us apart.

(Washed up on the beach.)

You know that you are not alone, I need you like water in my lungs.

This is the end.

…You never do see any other way…

We hebben de S.O.S.

telefoongesprek.

Het was kwart over vier, in de ochtend

Toen de storm onze tweede ankerlijn brak.

Vier maanden op zee.

Vier maanden kalme zeeën

Om verpletterd te worden in het ondiepe water van de punt van Montauk Point.

Ze noemen ze schurken.

Ze reizen snel en alleen.

De gezichten van honderd voet van Gods goede oceaan zijn fout gegaan.

Wat ze liefde noemen, is een risico,

Omdat je altijd geraakt wordt

Uit het niets door een golf

En eindig alleen.

Het gat in de romp trotseerde de pogingen van de bemanning,

Om ons te redden.

En overstroomde de motoren en radio,

En half begraven boog.

Je tong is een roer.

Het bestuurt het hele schip.

Stuurt je woorden over je lippen

Of bewaar ze veilig achter je tanden.

Maar de verkeerde woorden zullen je stranden.

Kom natuurlijk uit terwijl je slaapt.

Veeg uw boot de zee op

Of in stukjes gescheurd op het rif.

Het schip kreunt

De oceaan zet zijn frame onder druk.

Naar de haven zie ik de vuurtoren

Door de ijzel en de regen.

En ik wens nog één dag om mijn

Liefhebben en schulden aflossen.

Maar de ochtend vindt dat onze lichamen dertig mijl naar het westen zijn aangespoeld.

Ze zeggen dat de kapitein snel bij het schip blijft,

Door stilte en storm,

Maar dit is niet de Dakota,

En het water is zo koud,

niet lang hoeven te vechten.

(Dit is het einde.)

Dit verhaal is oud, maar het gaat maar door totdat we verdwijnen,

(Dit is de rust.)

Kalmeer me en laat me het zout proeven dat je inademde terwijl je eronder lag,

(Wij zijn de verrezen.)

Ik ben degene die je dromen achtervolgt van bergen die onder de zee zijn verzonken,

(Na de storm.)

Ik sprak de woorden, maar dacht nooit na over wat ze allemaal konden betekenen,

(Rust in de zee.)

Ik weet dat dit is wat je wilt, een begrafenis houdt ons allebei uit elkaar.

(Aangespoeld op het strand.)

Je weet dat je niet alleen bent, ik heb je nodig als water in mijn longen.

Dit is het einde.

...Je ziet nooit anders...