Ocean's Deep - Born Ruffians

The ocean’s deep;

she knew that much before she had you

She’s gonna leave and never come back to you

She’ll watch you sleep and know she never satisfied you

You’re gonna weep before you grow, you got to know

She had to go and leave you alone

And in her heart, she’s gone and on and on and on and on

A deep, dark, homeless ocean, sink her to the bottom

When she goes, she hopes you meet a woman

Who will fill those holes that she shot straight through you

But until then you’ll go it alone

You may say you can take it when they break your suffering heart

And they seem to believe it when you say you’re holding strong

I guess that’s what they call moving on

And while he sleeps, he knows he’s gonna have to wake up

She will have left him and, day after day, oh

He will pray, he’ll plead, he’ll dream

He’ll clench his little fingers around his blanket made of fleece

Because he knows that he’ll wake up alone

And in his heart is misery

And on and on so endlessly

When he goes, he hopes and hopes to meet

A woman to fill those holes that she shot straight through him

And left him alone

And on and on, sinking to the bottom

Oh yeah, moving on

De oceaan is diep;

dat wist ze al voordat ze jou had

Ze gaat weg en komt nooit meer bij je terug

Ze zal je zien slapen en weten dat ze je nooit tevreden heeft gesteld

Je gaat huilen voordat je groeit, dat moet je weten

Ze moest gaan en je met rust laten

En in haar hart gaat ze maar door en door en door en door en door

Een diepe, donkere, dakloze oceaan, laat haar naar de bodem zinken

Als ze gaat, hoopt ze dat je een vrouw ontmoet

Wie vult die gaten die ze dwars door je heen schoot

Maar tot die tijd doe je het alleen

Je zou kunnen zeggen dat je het aankunt als ze je lijdende hart breken

En ze lijken het te geloven als je zegt dat je sterk bent

Ik denk dat ze dat verder gaan noemen

En terwijl hij slaapt, weet hij dat hij wakker moet worden

Ze zal hem hebben verlaten en, dag na dag, oh

Hij zal bidden, hij zal smeken, hij zal dromen

Hij klemt zijn kleine vingers om zijn deken van fleece

Omdat hij weet dat hij alleen wakker zal worden

En in zijn hart is ellende

En zo eindeloos door

Als hij gaat, hoopt hij en hoopt hij elkaar te ontmoeten

Een vrouw om de gaten te vullen die ze dwars door hem heen schoot

En liet hem met rust

En steeds verder, zinkend naar de bodem

Oh ja, verder