The Darkest Night Ever!! - Black Panther, Jean Grae

Whispering rain awoke me.

The curtains drifting slowly

The hint of dusk and twilight, gray sky, daylight folding

Next to a lover recovering from a hangover slumber

Twisting the sheets around my legs, slipping deep in the covers

Reached over, felt nothing.

Sat up, contemplated his leaving

Called out his name and heard nothing but the sound of my breathing

Feet swinging on the floor, shuffling sleepy on the slippery wood tiles

Today, the hall is feeling like it’s miles to go.

Splash water on my face

Handle business—not in that order.

Head to the kitchen

Get a cup of java.

Grab the remote, flick on the coffee machine

Flop in the La-Z-Boy—easy chair, sighing

Feet up on the table.

Pressing buttons.

No cable.

Stand up

Smacking the TV, throw the remote across the room and start

Cursing—I'm heated.

Pick up the cordless phone

What the fuck?

Dial tone’s missing and it’s fully charged

Headed back in the kitchen, thinking «Maybe I blew a fuse»

Try to switch on the lights and get nothing but confused

Coffee still cold.

Open fridge.

Dark as hell

Freezer dripping.

No electricity far as I can tell

I’m straight bitching now, complaining out loud

Throw on a sweater and slippers, thinking «I'm ‘bout to go out on a super

tripping»

Stepped out on my door, locked it.

Put the key in my pocket

And took the stairs a flight, headed to his ground-floor apartment

I’m must’ve knocked for five minutes, ringing bells, banging

Calling, tapping, peeping through the mail slot.

This nigga

As much rent as I’m paying, there’s always something broken

I’m thinking of rent-striking when the front door blows open

That’s strange.

All the tenants always lock it

Looked over, walked up to it, closed it.

It just opened again

I let it swing.

It’s strange.

Peeped out into the street

Silence was deafening—never heard nothing quieter

Except for nothing.

No one’s out.

Lights are nonexistent

And I mean no sound, no silence, no laughter

No crying, unhappy children.

No one walking

No one standing.

No one fighting, no one driving

Just water falling.

Just me calling out

Into the deadened air.

Panicking, getting no response

Trembling.

Tripping down the stoop, searching the block

Kicking doors, I started running.

I started running

As the light is leaving, silently retreating down an empty hall

Ran some blocks, stopped for nothing.

There was nothing to stop for

Throat getting raw from screaming, crying, pleading

Hoping just to see something, anything moving

I’m breathing like the air was made of knives, choking, falling

Scraping up my knees.

Body shaking like rustling leaves

Upchucking and dry-heaving, pushing random doors open

Running down a subway station, seeing scattered cars and choking as

Purses and bags laying, drinks and trinkets scattered

No sign of blood splattered.

What the fuck happened?

There’s no sign of the struggle.

Just vanished—everyone

Please, God.

Let me be dreaming

Ran back upstairs, tried every phone—dead

Every building—nothing.

Every store empty

Getting darker now.

Collapse hysterical.

Beating my head

Against the pavement just to test my consciousness and lost it

Woke up in pure darkness, thinking it was over

Under a blanket or scarf, the rain beating heavy.

Head bloody

God, kill me ‘cause you sure don’t love me.

Got up and stumbled

To a bus stop.

Sat on a bench, looked at my hands bleeding

Face streaked with dirt and tears streaming down

Never slowing, rocking back and forth, wailing into the sky

Praying for it just to end.

Why would you leave me like this?

What have I done wrong?

Was it lost of faith?

Maybe I’m in hell.

Just tell me something.

Am I going insane?

I want to wake up.

Please say it’s not the worst nightmare ever

And if it’s not, end it now and just take me up

I’d rather see a tunnel in a light.

Wake me up

Don’t leave me in the darkest night ever.

Hunger escapes me

Sad, but no, didn’t even measure time.

Just started walking

And darkness chased me.

The cold air raped me

I let my body go numb, float wherever the wind takes me

Waiting for the end to come.

And as she waited for the opposite of the beginning

A million-and-one thoughts spun in her head

Was this death?

Was she awake?

Had the rest of life been a dream and this is the reality?

She ran until her legs stopped working.

And her sweat dripped red

There was still nothing.

A flash of light

And a silence softer than silence

And then a darkness blacker than blackness

And then she was still.

And then she was still

As the light is leaving, silently retreating down an empty hall

Whispering rain awoke me.

The curtains drifting slowly

The hint of dusk and twilight, gray sky, daylight folding

Next to a lover recovering from hangover slumber

Twisting the sheets around my legs, slipping deep in the covers

Reached over, felt nothing but a sense of repetition

Called out his name and heard nothing.

Headed to the kitchen

Shuffling sleepy on the slippery tiles.

Today, the hallway seems to go on for

miles

Flick on the coffee machine.

Flop in the La-Z-Boy—easy chair, sighing

Kick my feet up on the table.

Pushing remote buttons, getting nothing

Stood up suddenly, panicking, frantic

Ran to the phone and checked it—dead.

Hitting the lights, started crying

Bolted out the door into the pouring rain, started running

Once again, the sound of nothing ringing in my ears

Like it’s a hundred church bells at once.

Body turning numb again

Worse than déjà vu, it’s darker, it’s colder than

The reverse of fire.

I feel like imploding

Six-shot-bullet-loading, thinking now, tearing down the block

Looking for gun stores, anything to blow my brains out

Hoping lightning hits me from a heavy rain cloud

I cry a million rivers, screaming for deliverance

And end tonight in suffering.

Can’t speak.

My soul shivers

And she ran until her legs stopped working

And there was still nothing.

And then a flash

And then she was still

As the light is leaving, silently retreating down an empty hall

Fluisterende regen maakte me wakker.

De gordijnen drijven langzaam

De hint van schemering en schemering, grijze lucht, daglicht vouwen

Naast een minnaar die herstelt van een katerslaap

De lakens om mijn benen draaien, diep wegzakken in de dekens

Reikte naar voren, voelde niets.

ging rechtop zitten, overwoog zijn vertrek?

Roep zijn naam en hoorde niets anders dan het geluid van mijn ademhaling

Voeten zwaaien op de vloer, slaperig schuifelend op de gladde houten tegels

Vandaag voelt de hal alsof er nog kilometers te gaan zijn.

Spat water op mijn gezicht

Handel zaken af, niet in die volgorde.

Ga naar de keuken

Pak een kopje Java.

Pak de afstandsbediening, zet het koffiezetapparaat aan

Plof in de La-Z-Boy - gemakkelijke stoel, zuchtend

Voeten omhoog op de tafel.

Knoppen drukken.

Geen kabel.

Sta op

Slaan op de tv, gooi de afstandsbediening door de kamer en begin

Vloeken - ik ben verhit.

Pak de draadloze telefoon op

Wat verdomme?

Kiestoon ontbreekt en is volledig opgeladen

Terug naar de keuken, denkend: "Misschien heb ik een lont gesprongen"

Probeer de lichten aan te doen en raak alleen maar in de war

Koffie nog koud.

Koelkast openen.

Donker als de hel

Diepvriezer druipt.

Geen elektriciteit voor zover ik weet

Ik zit nu te zeuren, hardop te klagen

Trek een trui en pantoffels aan en denk: "Ik sta op het punt om uit te gaan op een super

struikelen»

Stapte mijn deur uit, deed hem op slot.

Steek de sleutel in mijn zak

En nam de trap een vlucht, op weg naar zijn appartement op de begane grond

Ik heb zeker vijf minuten geklopt, bellen rinkelen, bonzen

Bellen, tikken, door de brievenbus gluren.

deze neger

Hoeveel huur ik ook betaal, er is altijd wel iets kapot

Ik denk aan huurstaking als de voordeur open gaat

Dat is vreemd.

Alle huurders doen het altijd op slot

Keek ernaar, liep ernaartoe, sloot het.

Het is net weer geopend

Ik laat het slingeren.

Het is raar.

Op straat gegluurd

Stilte was oorverdovend - nog nooit iets stiller gehoord

Behalve voor niets.

Er is niemand weg.

Lichten bestaan ​​niet

En ik bedoel geen geluid, geen stilte, geen gelach

Geen huilende, ongelukkige kinderen.

Niemand loopt

Niemand staat.

Niemand vecht, niemand rijdt

Er valt gewoon water.

Ik ben alleen aan het roepen

In de verdoofde lucht.

Paniek, geen reactie ontvangen

Trillend.

Struikelend van de stoep, zoekend in het blok

Ik schopte tegen deuren en begon te rennen.

Ik begon te rennen

Terwijl het licht weggaat en zich stilletjes terugtrekt in een lege hal

Ren wat blokken, stopte voor niets.

Er was niets om voor te stoppen

Keel wordt rauw van schreeuwen, huilen, smeken

In de hoop iets te zien, iets dat beweegt

Ik adem alsof de lucht van messen is gemaakt, verstikkend, vallend

Mijn knieën schrapen.

Lichaam trilt als ritselende bladeren

Upchucking en dry-heaving, willekeurige deuren openduwen

Rennen door een metrostation, zien verspreide auto's en stikken als

Portemonnees en tassen leggen, drankjes en snuisterijen verspreid

Geen teken van bloedspatten.

Wat is er verdomme gebeurd?

Er is geen teken van de strijd.

Gewoon verdwenen - iedereen

Alsjeblieft God.

Laat me dromen

Ging terug naar boven, probeerde elke telefoon - dood

Elk gebouw - niets.

Elke winkel leeg

Wordt nu donkerder.

Hysterisch instorten.

Op mijn hoofd slaan

Tegen de stoep om mijn bewustzijn te testen en het kwijt te raken

Werd wakker in pure duisternis, denkend dat het voorbij was

Onder een deken of sjaal klettert de regen flink.

hoofd bloederig

God, dood me, want je houdt zeker niet van me.

Opgestaan ​​en gestruikeld

Naar een bushalte.

Zat op een bank, keek naar mijn handen bloedend

Gezicht met strepen van vuil en tranen die naar beneden stromen

Nooit vertragen, heen en weer wiegen, jammerend de lucht in

Ervoor bidden om er een eind aan te maken.

Waarom zou je me zo achterlaten?

Wat heb ik verkeerd gedaan?

Was het verloren van het geloof?

Misschien ben ik in de hel.

Vertel me gewoon iets.

Word ik gek?

Ik wil wakker worden.

Zeg alsjeblieft dat het niet de ergste nachtmerrie ooit is

En als dat niet zo is, beëindig het dan nu en neem me gewoon ter hand

Ik zie liever een tunnel in het licht.

Maak me wakker

Laat me niet achter in de donkerste nacht ooit.

Honger ontsnapt mij

Triest, maar nee, ik heb de tijd niet eens gemeten.

Ben net begonnen met lopen

En duisternis achtervolgde me.

De koude lucht heeft me verkracht

Ik laat mijn lichaam gevoelloos worden, zweven waar de wind me ook brengt

Wachten tot het einde komt.

En terwijl ze wachtte op het tegenovergestelde van het begin

Een miljoen-en-een gedachten tollen in haar hoofd

Was dit de dood?

Was ze wakker?

Was de rest van het leven een droom geweest en is dit de realiteit?

Ze rende tot haar benen niet meer werkten.

En haar zweet drupte rood

Er was nog steeds niets.

Een lichtflits

En een stilte zachter dan stilte

En dan een duisternis die zwarter is dan zwartheid

En toen was ze stil.

En toen was ze stil

Terwijl het licht weggaat en zich stilletjes terugtrekt in een lege hal

Fluisterende regen maakte me wakker.

De gordijnen drijven langzaam

De hint van schemering en schemering, grijze lucht, daglicht vouwen

Naast een minnaar die herstelt van een katerslaap

De lakens om mijn benen draaien, diep wegzakken in de dekens

Reikte naar voren, voelde niets anders dan een gevoel van herhaling

Roep zijn naam en hoorde niets.

Op weg naar de keuken

Slaperig schuifelend op de gladde tegels.

Vandaag lijkt de gang door te gaan voor

mijlen

Tik op het koffiezetapparaat.

Plof in de La-Z-Boy - gemakkelijke stoel, zuchtend

Schop met mijn voeten op de tafel.

Afstandsbedieningsknoppen indrukken, niets krijgen

Stond plotseling op, in paniek, uitzinnig

Ik rende naar de telefoon en controleerde hem - dood.

Het raken van de lichten, begon te huilen

De deur uit geschroefd in de stromende regen, begon te rennen

Nogmaals, het geluid van niets dat in mijn oren rinkelt

Alsof het honderd kerkklokken tegelijk zijn.

Lichaam wordt weer gevoelloos

Erger dan déjà vu, het is donkerder, het is kouder dan

Het omgekeerde van vuur.

Ik heb zin om te imploderen

Six-shot-bullet-loading, nu denken, het blok afbreken

Op zoek naar wapenwinkels, alles om mijn hersens uit te blazen

In de hoop dat de bliksem me raakt vanuit een zware regenwolk

Ik huil een miljoen rivieren, schreeuwend om verlossing

En vanavond eindigen in lijden.

Kan niet praten.

Mijn ziel huivert

En ze rende tot haar benen niet meer werkten

En er was nog steeds niets.

En dan een flits

En toen was ze stil

Terwijl het licht weggaat en zich stilletjes terugtrekt in een lege hal