Детства нашего футбол - Бивни

Помнишь, гоняли по песку

Мячик тяжёлый, будто гиря?

И из бидончика кваску

Он самый вкусный в мире!

Вместо ворот бросал портфель,

Галстук совал в карман до школы,

И самый лакомый трофей —

Динамик с радиолы!

Слышу песню про орлёнка!

Загоняют на продлёнку!

Мяч в окно вгоняю на слабо.

Детства нашего футбол…

Помню, с девченкой шел в кино,

Сжав, будто птицу, её ладошку.

Пахло дешёвеньким вином,

В душе лилась гармошка.

Она мне сказала, что фильм — фигня!

Мы так и не поняли друг друга.

Ведь это ж «Одиннадцать надежд»

Ну и что?

Ты чё, дура?

— она ушла с подругой.

На экзаменах засада!

А мне трояк всего и надо!

И не принимайте в комсомол!

Детства нашего футбол…

Будто всё было не со мной,

Так далеко, и меркнет память,

Детства балдёжного футбол…

Я где-то там оставил…

Herinner je je het jagen op het zand?

Is de bal zwaar, zoals een gewicht?

En kwas uit blik

Het is de lekkerste ter wereld!

In plaats van een poort gooide hij een aktetas,

Ik stopte een stropdas in mijn zak voor school,

En de lekkerste trofee -

Spreker van de radio!

Ik hoor een lied over een adelaar!

Ze rijden voor een verlenging!

Ik sla de bal zwak het raam in.

De kindertijd van ons voetbal...

Ik herinner me dat ik met een meisje naar de bioscoop ging,

Knijpen, als een vogel, haar handpalm.

Geur van goedkope wijn?

Een accordeon stroomde door mijn ziel.

Ze vertelde me dat de film onzin is!

We hebben elkaar nooit begrepen.

Dit is tenslotte "Elf Hopes"

En dan?

Ben je gek?

- ze vertrok met een vriend.

Een hinderlaag bij de examens!

En ik heb van alles drie nodig!

En accepteer me niet in de Komsomol!

De kindertijd van ons voetbal...

Alsof niet alles met mij was,

Zo ver weg, en de herinnering vervaagt,

Jeugd van baldezhny voetbal ...

Ik heb het ergens achtergelaten...