The Last Romance - Bike for Three!

Nevermore, it’s revolution, a spiral, a crack

Vital, essential, it’s primal, the end is nigh and that’s final

The gospel spells us, envoys cast hostile spells

Molecules of deep solitude and awful cells

Hot as hell, ahead of time, already defensive

Conservatory, purgatory, heavenly, pensive, and

(It's)

Cards close to the chest, playing the waiting game

Faithful flame, I wanna kiss your fatal name

In a hidden place, we’re in the middle of a giant field

Alliance healed, bleeding lips and holy silence sealed

Close both your eyes, stay hidden within that close disguise

Breathe deeply, that’ll be this ghost’s demise

Suffering lovers mixed with gods

Victims of circumstance fixed with odds

The hand obeys, the heart dictates

Quick rates, invisible, parts misplaced

Singing her song, temptress calls

Sound penetrates these relentless walls

Repent, incise, involuntary pains

Hands to myself, playing solitary games

Protest mounting, getting complaints

Forcing an appeal to the pitying saints

Echoes don’t answer, lying alone

But I’ve not yet forgotten myself to stone

Beneath the advance of a cold metal glacier

Heart held open by your rebel nature

It’s a dangerous arrangement, impulsive, restrained

Desires gone astray, none reclaimed

Lies on fire, glowing in pain

Sleepless nights, tears flowing in vain

Trembling when your song’s unclothed

Suffering read my replies from prose

It’s a form of destruction, most refined

Damaged, flirting followed close behind

Every ache, a variety of woe

Paralysis signed, comp anxiety below

Falling in rhythm, breach ‘till that crease

Don’t look away, catch me, I’m a thief

Quietest kept, the latter I pray

Foes of misfortune, take this power away

Traded cries, faded eyes, pursue

Fleeing with blind fate seeing her through

Never the one chosen, now is the banished lover

Flicking with the hell of withdrawal, famished ever

Cursing the inferno, but faithful to aspire

Painful soon becomes fatal and expires

Imprisoned by the vision that glistened in the sun

You fell to your knees and heaven listened while you sung

Saying never again, never again, never again, never again

Never again, never again, never again, never again

Never again, never again, never again, never again

Never again, never again, never again, never again

Never again, never again, never again, never again

Never again, never again, never again, never again

Never again

Nooit meer, het is een revolutie, een spiraal, een scheur

Vital, essentieel, het is oer, het einde is nabij en dat is definitief

Het evangelie betovert ons, gezanten spreken vijandige spreuken

Moleculen van diepe eenzaamheid en vreselijke cellen

Heet als de hel, van tevoren, al defensief

Conservatorium, vagevuur, hemels, peinzend, en

(Zijn)

Kaarten dicht bij de kist, het wachtspel spelen

Trouwe vlam, ik wil je fatale naam kussen

Op een verborgen plek, midden in een gigantisch veld

Alliantie genezen, bloedende lippen en heilige stilte verzegeld

Sluit je beide ogen, blijf verborgen in die nauwe vermomming

Haal diep adem, dat zal de ondergang van deze geest zijn

Lijdende minnaars vermengd met goden

Slachtoffers van omstandigheden opgelost met kansen

De hand gehoorzaamt, het hart dicteert

Snelle tarieven, onzichtbaar, onderdelen misplaatst

Zingt haar lied, verleidster roept

Geluid dringt door deze meedogenloze muren

Bekeer u, incisie, onvrijwillige pijnen

Handen voor mezelf, eenzame spelletjes spelen

Protestmontage, klachten krijgen

Een beroep doen op de medelijdende heiligen

Echo's antwoorden niet, alleen liggen

Maar ik ben mezelf nog niet vergeten te stenigen

Onder de opmars van een koude metalen gletsjer

Hart opengehouden door je rebelse karakter

Het is een gevaarlijke regeling, impulsief, ingetogen

Verlangens verdwaald, geen teruggewonnen

Ligt in vuur en vlam, gloeiend van de pijn

Slapeloze nachten, tranen die tevergeefs stromen

Trillen als je liedje niet is aangekleed

Lijden lees mijn antwoorden van proza

Het is een vorm van vernietiging, het meest verfijnd

Beschadigd, flirten volgde op de voet

Elke pijn, een verscheidenheid aan wee

Verlamming getekend, comp angst hieronder

Vallen in het ritme, doorbreken tot die plooi

Kijk niet weg, vang me, ik ben een dief

Stilst bewaard, de laatste bid ik

Vijanden van ongeluk, neem deze kracht weg

Geruilde kreten, vervaagde ogen, achtervolging

Vluchtend met blind lot haar doorziend

Nooit de uitverkorene, nu is de verbannen minnaar

Flikkeren met de hel van terugtrekking, altijd uitgehongerd

Vervloekt het inferno, maar trouw om te streven

Pijnlijk wordt al snel dodelijk en verloopt

Gevangen door het visioen dat glinsterde in de zon

Je viel op je knieën en de hemel luisterde terwijl je zong

Zeggen nooit meer, nooit meer, nooit meer, nooit meer

Nooit meer, nooit meer, nooit meer, nooit meer

Nooit meer, nooit meer, nooit meer, nooit meer

Nooit meer, nooit meer, nooit meer, nooit meer

Nooit meer, nooit meer, nooit meer, nooit meer

Nooit meer, nooit meer, nooit meer, nooit meer

Nooit meer