One More Time - Bike for Three!

Rioting quietly.

We started fires and threw bricks.

Ignition.

The rubbing together of two sticks.

Dead dog.

New tricks.

Left alone.

Keep this right.

Looking for the cheapest flight and yet another sleepless night.

Bad dreams — the deepest fright.

Endeavor through hallways.

Pitch-black, endless.

Saying 'never' to always.

Once the doors open, the audience will file in.

Then you piano and I try to violin.

I fall to the floor in dementia and protest.

My job is to translate into a language that’s grotesque.

Drowning in the open waters of frustration and frank rage.

It troubles the heart and I’m left staring at the blank page.

The distorted floor beneath me and blurry skies.

Hands that are on fire can’t hide worried eyes.

The cold sets in, in the autumn of a hell

And I concentrate on the answer at the bottom of a well…

In exile…

In exile…

One more time forever for the mourner

Dressed in all-black and painted into a corner.

Rock-hard weeks compared to the soft minutes.

The few and far-between and words that are off limits.

The horses all ran away.

They ran away.

The birds dispelled.

Eyes that may never make contact and words withheld.

All the cats are black and the sidewalk’s cracked.

I’ve been down so long, I don’t know how to act.

Appearing real.

Strangling the steering wheel and choking throttles.

Thinking the worst and drinking from broken bottles.

The deepest breath: held it in. A skeleton that grows twisted.

Are we reading from the right script?

Tight-lipped and closed fisted.

Bearing a task.

All the questions we’re caring to ask

While keeping our guards up and wearing a mask.

Making art.

The war being waged and taking part.

Seeing the stars fall and the sound of a breaking heart, like…

Rustig rellen.

We stookten vuur en gooiden met stenen.

Ontsteking.

Het tegen elkaar wrijven van twee stokjes.

Dode hond.

Nieuwe trucjes.

Alleen gelaten.

Houd dit recht.

Op zoek naar de goedkoopste vlucht en weer een slapeloze nacht.

Slechte dromen — de diepste schrik.

Probeer door gangen.

Pikzwart, eindeloos.

'nooit' zeggen tegen altijd.

Zodra de deuren opengaan, druppelt het publiek binnen.

Dan proberen jij piano en ik viool te spelen.

Ik val op de grond in dementie en protesteer.

Het is mijn taak om te vertalen in een grotesk taalgebruik.

Verdrinken in de open wateren van frustratie en oprechte woede.

Het verontrust het hart en ik blijf staren naar de lege pagina.

De vervormde vloer onder me en de wazige luchten.

Handen die in brand staan, kunnen bezorgde ogen niet verbergen.

De kou zet in, in de herfst van een hel

En ik concentreer me op het antwoord onderaan een put...

In ballingschap…

In ballingschap…

Nog een keer voor altijd voor de rouwende

Gekleed in volledig zwart en geschilderd in een hoek.

Keiharde weken vergeleken met de zachte minuten.

De weinige en verre tussen en woorden die zijn verboden terrein.

De paarden renden allemaal weg.

Ze renden weg.

De vogels verdreven.

Ogen die nooit contact mogen maken en woorden ingehouden.

Alle katten zijn zwart en het trottoir is gebarsten.

Ik ben al zo lang down dat ik niet weet hoe ik moet handelen.

Echt lijken.

Wurgen van het stuur en verstikkende gashendels.

Het ergste denken en drinken uit kapotte flessen.

De diepste adem: ingehouden. Een skelet dat verwrongen wordt.

Lezen we uit het juiste script?

Opeengepakte lippen en gesloten vuist.

Een taak dragen.

Alle vragen die we graag willen stellen

Terwijl we onze wacht houden en een masker dragen.

Kunst maken.

De oorlog wordt gevoerd en doet mee.

De sterren zien vallen en het geluid van een brekend hart, zoals...