The Poets Cry for More - Being As An Ocean

We are all homeless in one way or another

Whether we’ve lost ourselves to lust

Inflamed passions for things desired;

forgotten the other

Wandering aimlessly, in love with something

that will only collect dust

Or perhaps we’ve been led into the wilderness

by some radiant lover, just to be left out in the cold

A distant memory, and the warmth of home

What are we then to do?

'Cause in the heat of bliss, we swore we would never love another

There was truth and dignity in that oath

Can there be any hope for their retention, in its breaking?

That even while being disavowed, we recognize humanity

We have all made mistakes,

And God, I’ve made mistakes

But my mistakes haven’t made me

Oh fallen acorn, lost and alone

Can you still be kissed by fire, give up your seed

And spring up into a towering, mighty oak?

We’ve been led into the wilderness

by some radiant lover, just to be left in the cold

A distant memory, the warmth of home

'Cause in the heat of bliss, we swore we would never love another

We’ve all made mistakes, every last one of us

And just because we’ve told a lie, can we not still grow to be honest?

Oh fallen acorn, lost and alone

Can you still be kissed by fire, give up your seed

And spring up into a towering, mighty oak?

Thrown off kilter

None of us would have thought

We’d be who we are now

When we were still little

Eyes wide to possibility

Who could have known

That we’d witness such depravity

We zijn allemaal op de een of andere manier dakloos

Of we ons hebben verloren aan lust

Ontstoken passies voor gewenste dingen;

de ander vergeten

Doelloos ronddwalen, verliefd op iets

dat zal alleen stof verzamelen

Of misschien zijn we de wildernis in geleid

door een stralende minnaar, gewoon om in de kou te blijven staan

Een verre herinnering en de warmte van thuis

Wat moeten we dan doen?

Want in de hitte van gelukzaligheid, zwoeren we dat we nooit van een ander zouden houden

Er was waarheid en waardigheid in die eed

Kan er enige hoop zijn voor hun behoud, in het breken ervan?

Dat zelfs als we worden verloochend, we de mensheid erkennen

We hebben allemaal fouten gemaakt,

En God, ik heb fouten gemaakt

Maar mijn fouten hebben mij niet gemaakt

Oh gevallen eikel, verloren en alleen

Kun je nog steeds door vuur worden gekust, geef je zaad op?

En opspringen in een torenhoge, machtige eik?

We zijn de wildernis in geleid

door een stralende minnaar, gewoon om in de kou te laten staan

Een verre herinnering, de warmte van thuis

Want in de hitte van gelukzaligheid, zwoeren we dat we nooit van een ander zouden houden

We hebben allemaal fouten gemaakt, we allemaal

En alleen omdat we een leugen hebben verteld, kunnen we niet nog steeds eerlijk worden?

Oh gevallen eikel, verloren en alleen

Kun je nog steeds door vuur worden gekust, geef je zaad op?

En opspringen in een torenhoge, machtige eik?

Van slag gegooid

Niemand van ons had gedacht

We zouden zijn wie we nu zijn

Toen we nog klein waren

Ogen wijd voor de mogelijkheid

Wie had het kunnen weten?

Dat we getuige zouden zijn van zo'n verdorvenheid