Туман (feat. Dark Faders) - ATL, Dark Faders

К полуночи в аккурат покину родной зиккурат

Нервишки собрать воедино, как все силы в кулак

Бесконечно обновлять аккаунт — это теперь мой обряд:

Оффлайн, оффлайн, оффлайн, — неугомонный дурак

Последний штакет оставит меня за бортом,

Но в обойме есть патрон, утром оставленный на потом

Безысходность загонит гончей, кормит горькой ягодой волчьей

Не попрощавшись навечно, усну я как-то ночью

С мертвыми в одном ряду к лесу бреду в бреду

Здесь я как долбаный паук из цветов нам плету петлю

Я буду кричать, как зверь, Я буду стоять насмерть

Стану рвать и метать, ты только подойди, посмей

Ночью чернильно-черной я разошлю всех к черту

Новый тречок, как эпитафия к жизни обреченного

Сотрет с лица румяна под травой дурмана

Меня найдут утром рано под пеленой тумана

Надеюсь, останутся в памяти строки, если сгорит моя рукопись

Не из тех, что плели паутину и в ней же запутались

В конце опустевшие взоры поднимутся ввысь

Те, кто на самое дно опустились и те, кто одумались

Их внутренний мир не правдоподобен, как слезы актрисы

И следующий шаг только через карниз.

Как капля дождя снова падаем вниз

Слезятся от дыма глаза, не выходящих из-за кулис

Над городом словно угроза тот мрак, что снова свинцовым туманом навис

Бесконечная ночь окутает мысли густым покрывалом

Где прошлое нехотя тянется эхом забытых кварталов

И сердце из камня коварное время разрежет металлом

Осколки реальности медленно тонут в размытых фракталах

Я вижу того, кто остался, и помню людей, что не стало

Тут либо подняться, либо разбиться о скалы

И землю наполнят тела, ушедших в походы за славой,

Но в поисках истины смерть под кожу вонзается жалом

Непроходимый кумар.

Люди сходят с ума

Непобедимый нуар.

Мысли окутал туман

Минутами капает время, и жизнь, словно плохо закрученный кран

Мечты растворятся таблеткой, упавшей в граненый стакан

Помню, как на разбитый район смотрели глаза из стекла

Тут от диких людей не оградит ледяная стена

В оковах мечтая свободными стать, оставив пустыми тела

Даже если сожгут все дотла, им не хватит тепла

Как через разрушенный мост ехать с пьяным водителем

И наши тела в прозрачную воду добавят красителя

И лучше не видеть (и лучше не видеть) эту обитель (эту обитель)

Где заблудших детей уже несколько дней всюду ищут родители

Найти бы следы, что нас выведут к свету из недр сознания

Пока не оставила тэги война на разрушенных зданиях

Мы внутри НЛО, где для нас зашифровано знание

Дорогу назад замело, либо окутало пламенем

(…Непроходимый кумар… Мысли окутал туман…)

Tegen middernacht verlaat ik nauwkeurig mijn inheemse ziggurat

Verzamel de zenuwen bij elkaar, zoals alle krachten in een vuist

Het account oneindig bijwerken is nu mijn rite:

Offline, offline, offline - rusteloze dwaas

Het laatste piket zal me overboord laten,

Maar er zit een patroon in de clip, achtergelaten voor later in de ochtend

Hopeloosheid drijft de hond, voedt de bittere wolfberry

Zonder voor altijd vaarwel te zeggen, val ik op een nacht in slaap

Met de doden in dezelfde rij naar het bos delirium in delirium

Hier ben ik als een verdomde bloemenspin die een strop voor ons weeft

Ik zal schreeuwen als een beest, ik zal vechten tot de dood

Ik zal scheuren en gooien, je komt gewoon, durf

In de nacht van inktzwart stuur ik iedereen naar de hel

Nieuw nummer als grafschrift op het leven van de gedoemd

Veeg de blos van het gezicht onder het verdovende gras

Ze zullen me 's morgens vroeg vinden onder een sluier van mist

Ik hoop dat de regels in het geheugen blijven als mijn manuscript verbrandt

Niet iemand die een web weeft en erin verstrikt raakt

Uiteindelijk zullen lege ogen opstaan

Degenen die tot op de bodem zonken en degenen die van gedachten veranderden

Hun innerlijke wereld is niet geloofwaardig, zoals de tranen van een actrice

En de volgende stap is alleen door de richel.

Als een regendruppel vallen we weer naar beneden

Ogen die niet van achter de gordijnen komen, tranen van de rook

Boven de stad, als een bedreiging, de duisternis die weer opdoemde als een loden mist

Eindeloze nacht zal gedachten in een dikke sluier hullen

Waar het verleden met tegenzin de echo van vergeten wijken oprekt

En de verraderlijke tijd zal het hart van steen snijden met metaal

Fragmenten van de werkelijkheid zinken langzaam weg in wazige fractals

Ik zie degene die is gebleven, en ik herinner me de mensen die weg zijn

Hier ofwel klimmen of breken op de rotsen

En de aarde zal gevuld zijn met lichamen die op campagnes voor glorie zijn gegaan,

Maar op zoek naar de waarheid dringt de dood met een angel onder de huid door

Ondoordringbare Kumar.

Mensen worden gek

Onoverwinnelijke noir.

Gedachten gehuld in mist

De tijd druipt minutenlang en het leven is als een slecht gedraaide kraan

Dromen zullen oplossen als een pil die in een gefacetteerd glas is gevallen

Ik herinner me hoe ogen van glas naar het gebroken gebied keken

Hier zal de ijsmuur geen wilde mensen beschermen

Geketend, dromend om vrij te worden, lege lichamen achterlatend

Zelfs als ze alles tot de grond toe afbranden, hebben ze niet genoeg warmte

Hoe rijd je over een verwoeste brug met een dronken chauffeur?

En ons lichaam zal kleurstof toevoegen aan het heldere water

En het is beter om deze woning (deze woning) niet te zien (en het is beter om deze niet te zien)

Waar ouders al dagen zoeken naar verdwaalde kinderen

Vind sporen die ons vanuit de diepten van het bewustzijn naar het licht zullen leiden

Tot de oorlog tags op vernietigde gebouwen achterliet

We bevinden ons in een UFO waar kennis voor ons is versleuteld

De weg terug was bedekt met sneeuw of gehuld in vlammen

(...Ondoordringbare Kumar... Gedachten waren gehuld in mist...)