zutiefst ... - ASP

Als wir den Abschied kommen sahn

Weintest du einen Ozean

Der uns sofort hungrig verschlang

Bald schwand das Licht, verging der Klang

Ich weiß nicht, ob du an mich dachtest

Ab und zu des Nachts erwachtest

Ob du immer einsam schliefst

Doch nicht alleine

Blieb ich danach doch stets zutiefst

Der deine

Zutiefst verletzt

Zutiefst entsetzt

So stark vernetzt und doch allein

Zutiefst verwandt

Zutiefst gebannt

So sehr entbrannt, doch ohne Schein

Zutiefst bewegt

Zutiefst erregt

Und ein selbst auferlegtes Joch

Zutiefst verstört

Und unerhört

Zutiefst ergeben.

Immer noch

Hier unten rann der graue Sand

Nicht mehr so schnell durch meine Hand

Doch unerbittlich, Korn um Korn

Ging, was begriffen war, verlorn

Und nachts vom Muschelsplitterkissen

Wurden Tränen fortgerissen

Als du mir über mein Grab liefst

Ohne Gebeine

Blieb ich dabei doch stets zutiefst

Der deine

Zutiefst verletzt

Zutiefst entsetzt

So stark vernetzt und doch allein

Zutiefst verwandt

Zutiefst gebannt

So sehr entbrannt, doch ohne Schein

Zutiefst bewegt

Zutiefst erregt

Und ein selbst auferlegtes Joch

Zutiefst verstört

Und unerhört

Zutiefst ergeben.

Immer noch

Hier unten wähnte ich mich relativ geborgen und fast sicher

Unerreicht, und niemand kam mich suchen oder rief nach mir

Leis schwebte Tinte fort wie Rauch, die Zeichen wurden wunderlicher

Aufgeweicht im salzgetränkten Nass entschwand das Briefpapier

Oh, zutiefst!

Oh, zutiefst!

Die Fäden aus dem toten Holz, endlich befreit von ihrer Bürde

Schwebten inhaltslos von Strömungen getragen, träg und faul

Sich noch erinnernd an ein Sein, von großer Last geprägt und Würde

Lebten sie, nun wartet höchstens ein reflexgetriebnes Maul

Sind wie erhofft am Ende dieses Tunnels Lichter angegangen?

Anglerfische stehen reglos dort am Antifirmament

Längst nimmt das Leuchten mich viel

Stärker als das Pappmaschee gefangen

Doch aus dem Bauch fließt Tinte auf

Das gleichfalls schwarze Pergament

Oh, zutiefst!

Oh, zutiefst!

Oh, zutiefst!

Oh, zutiefst!

Mit einem alten Grätenkamm

Zerfurchte ich den kalten Schlamm

Zu dem, was ist, so rasch zerfällt

Der doch kein Leben mehr enthält

Einzig die Stille sprach noch Bände

Selbst als du vom andern Ende

Der Welt ganz leise nach mir riefst

Als Rettungsleine

Blieb ich dir fern und doch zutiefst

Der deine

Zutiefst verletzt

Zutiefst entsetzt

So stark vernetzt und doch allein

Zutiefst verwandt

Zutiefst gebannt

So sehr entbrannt, doch ohne Schein

Zutiefst bewegt

Zutiefst erregt

Und ein selbst auferlegtes Joch

Zutiefst verstört

Und unerhört

Zutiefst ergeben.

Immer noch

Zutiefst verletzt

Zutiefst entsetzt

So stark vernetzt und doch allein

Zutiefst verwandt

Zutiefst gebannt

So sehr entbrannt, doch ohne Schein

Zutiefst bewegt

Zutiefst erregt

Und ein selbst auferlegtes Joch

Zutiefst verstört

Und unerhört

Zutiefst ergeben.

Immer noch

Toen we afscheid zagen komen

Huilde je een oceaan?

Die ons meteen hongerig verslond

Al snel vervaagde het licht, het geluid vervaagde

Ik weet niet of je aan mij dacht

Af en toe werd je 's nachts wakker

Of je altijd eenzaam sliep

Maar niet alleen

Daarna bleef ik altijd diep

de jouwe

Diep gekwetst

Diep geschokt

Zo sterk verbonden en toch alleen

diep verwant

Diep betoverd

Zoveel opgewonden, maar zonder schijn

Diep ontroerd

diep opgewonden

En een zelfopgelegd juk

diep verontrust

En ongehoord

Diep toegewijd.

Nog steeds

Hier beneden liep het grijze zand

Niet zo snel meer bij mijn hand

Maar meedogenloos, graan voor graan

Wat werd begrepen, ging verloren

En 's nachts van het schelpsplinterkussen

Tranen werden weggevaagd

Toen je over mijn graf liep

zonder botten

Ik bleef altijd diep

de jouwe

Diep gekwetst

Diep geschokt

Zo sterk verbonden en toch alleen

diep verwant

Diep betoverd

Zoveel opgewonden, maar zonder schijn

Diep ontroerd

diep opgewonden

En een zelfopgelegd juk

diep verontrust

En ongehoord

Diep toegewijd.

Nog steeds

Hier beneden voelde ik me relatief veilig en bijna veilig

Ongeëvenaard, en niemand kwam me zoeken of belde me

Stilletjes dreef inkt weg als rook, de personages werden grilliger

Gedrenkt in het met zout doordrenkte water, is het briefpapier verdwenen

O, diep!

O, diep!

De draden van het dode hout, eindelijk bevrijd van hun last

Drijfde leeg van inhoud gedragen door stromingen, traag en lui

Ik herinner me nog steeds een wezen gevormd door een grote last en waardigheid

Als ze leefden, wacht nu hoogstens een reflexgedreven mond

Zijn de lichten aan het einde van deze tunnel gaan branden zoals gehoopt?

Frogfish staan ​​roerloos daar in het antifirmament

De gloed heeft lang veel van me geëist

Sterker dan de papier-maché gevangen

Maar inkt stroomt uit de maag

Het eveneens zwarte perkament

O, diep!

O, diep!

O, diep!

O, diep!

Met een oude bottenkam

Ik doorkruis de koude modder

Naar wat is, valt zo snel uiteen

Die niet langer leven bevat

Alleen de stilte sprak nog boekdelen

Zelfs als jij van de andere kant

De wereld riep me heel stil

Als een reddingslijn

Ik bleef bij je weg en toch diep

de jouwe

Diep gekwetst

Diep geschokt

Zo sterk verbonden en toch alleen

diep verwant

Diep betoverd

Zoveel opgewonden, maar zonder schijn

Diep ontroerd

diep opgewonden

En een zelfopgelegd juk

diep verontrust

En ongehoord

Diep toegewijd.

Nog steeds

Diep gekwetst

Diep geschokt

Zo sterk verbonden en toch alleen

diep verwant

Diep betoverd

Zoveel opgewonden, maar zonder schijn

Diep ontroerd

diep opgewonden

En een zelfopgelegd juk

diep verontrust

En ongehoord

Diep toegewijd.

Nog steeds