Biotopia - ASP

Everyone carries it’s biotope with itself around

Like an aura.

apparently invisible habitat

I look, which view of the close sheet roof beschirmt,

To the border those steadily more near creeps than desert seam

So thinly and tenderly a Häutchen of weak film around us So impenetrably nevertheless at the same time just as easily destroys

Completely equal as close we stand yourself for' n, we are nevertheless

Actually all alone in this world belongs to us We can see ourselves and hear the voices

Everyone an isle in the endless sea

Forgot to fly and cannot not swim

The wings zerstochen, with pricks reinforced

Are a Paria

Have the highest mountain erklommen in Biotopia

Expect that morning-red, the hope glow

But year by year

Cordially welcomes in Biotopia

Still hold I look out and wait still

?

on you

Everyone carries its biotope with itself around

Into which it wraps itself to the protection as into a coat

In my garden I hear a singing and it sound

As the air of nightingale sound is fulfilled

The molecules between us are galaxies

Insurmountably why noncommitment governs

Why, like hot we also for short time erglüh' n Everyone in the bowl of its Seins lonely erfriert

We can see ourselves and hear the voices

Everyone an isle in the endless sea

Forgot to fly and cannot not swim

The wings zerstochen, with pricks reinforced

Are a Paria

Have the highest mountain erklommen in Biotopia

Expect that morning-red, the hope glow

But year by year

Cordially welcomes in Biotopia

Still hold I look out and wait still

?

on you

Everyone carries its biotope with itself around

A Paradies, a strength-flowed through small spot rain forest

So easily intermediate inhumanity suffocates in the smog

We stand like stems against near-rolling bitumen

Are a Paria

Have the highest mountain erklommen in Biotopia

Expect that morning-red, the hope glow

But year by year

Cordially welcomes in Biotopia

Still hold I look out and wait still

?

on you

Iedereen draagt ​​zijn biotoop met zich mee

Als een aura.

schijnbaar onzichtbare habitat

Ik kijk, welk zicht op het dichte lakendak,

Naar de grens die steeds meer kruipt dan woestijnnaad

Zo dun en teder een huid van slappe film om ons heen Zo ondoordringbaar en toch even gemakkelijk vernietigt

Helemaal gelijk zo dichtbij staan ​​we zelf voor'n, dat zijn we toch

Eigenlijk helemaal alleen op deze wereld is van ons We kunnen onszelf zien en de stemmen horen

Iedereen op een eiland in de eindeloze zee

Vergeten te vliegen en kan niet niet zwemmen

De vleugels geprikt, met prikjes verstevigd

zijn een paria

Heb de hoogste berg in Biotopia beklommen

Verwacht dat ochtendrood, de hoopgloed

Maar van jaar tot jaar

Hartelijk welkom in Biotopia

Nog steeds houd ik kijk uit en wacht stil

?

op jou

Iedereen draagt ​​zijn biotoop met zich mee

Waarin het zich wikkelt tot de bescherming als in een jas

In mijn tuin hoor ik gezang en het klinkt

Als de lucht van nachtegaalgeluid wordt vervuld

De moleculen tussen ons zijn sterrenstelsels

Onoverkomelijk waarom vrijblijvende gouverneurs

Waarom, zoals heet, gloeien we ook voor een korte tijd' n Iedereen in de kom van het eenzaam zijn vriest dood

We kunnen onszelf zien en de stemmen horen

Iedereen op een eiland in de eindeloze zee

Vergeten te vliegen en kan niet niet zwemmen

De vleugels geprikt, met prikjes verstevigd

zijn een paria

Heb de hoogste berg in Biotopia beklommen

Verwacht dat ochtendrood, de hoopgloed

Maar van jaar tot jaar

Hartelijk welkom in Biotopia

Nog steeds houd ik kijk uit en wacht stil

?

op jou

Iedereen draagt ​​zijn biotoop met zich mee

Een paradijs, een krachtstroom door een klein stukje regenwoud

Zo gemakkelijk tussenliggende onmenselijkheid stikt in de smog

We staan ​​als stengels tegen bijna rollend bitumen

zijn een paria

Heb de hoogste berg in Biotopia beklommen

Verwacht dat ochtendrood, de hoopgloed

Maar van jaar tot jaar

Hartelijk welkom in Biotopia

Nog steeds houd ik kijk uit en wacht stil

?

op jou