Mondscheinsirenade - ASP

Frau Mond treibt im Wasser

So silbern und schön

Zittern schwimmt sie, wird blass, wer

Kann ihr widerstehen?

Ein endloses Flüstern

Der Wellen bei Nacht

So manch einer wüsst gern:

Wann ist es vollbracht?

Wie beständiges Raunen

Aus Furcht, als Gebet

Da ihre sprunghaften Launen

Kein Mensch je versteht

An eiskalten Stränden

Sind Wellen geboren

Und mit nichts in den Händen

Gehst du bald verloren

Hörst du die Sirenen

Im plätschernden Tanz

Ihr Singen, das Sehnen

In deine Brust pflanzt?

Trotz aller Gefahren

Lass alle Vernunft

Alte Hoffnungen fahren!

Die Übereinkunft

Vieler Stimmen aus Mündern

Mit Zähnen bewehrt

Wenn den lauschenden Kindern

Ein Seufzen entfährt

Wirf den Traum in die Fluten

Den Mäulern zum Fraß!

Lass dein Herz nicht mehr bluten

Den Stein, wo’s einst saß!

Folg uns ins Ungewisse!

Wirf ihn über Bord!

Du wirst ihn kaum vermissen

Komm, zieh mit uns fort!

Die Lichter!

Immer dichter

Verbinden sich die Nebelklauen

Ein Tosen

Im Uferlosen

Entwinde dich der kalten, rauen

See!

Wirf die Netze deiner Seele aus, ohne hinzuschauen!

Lass den Ruf aus deiner Kehle, denn du kannst dir selbst vertrauen!

Tu dir nicht weh!

Luna, o Fortuna!

Ist es auch morgen vorbei … es sei!

Luna, o Fortuna!

Der alte Schwur wiegt so schwer wie Blei:

Ein Versprechen an den den Mond und den Klang, der darin wohnt

Lass dich frei!

In wellen!

Schreie gellen

Verflechten sich zu einem Singen

Von oben

Sieht man sie toben

Als wollten sie die Welt verschlingen

Geh

Wirf die Netze deiner Seele aus, ohne hinzuschauen!

Lass den Ruf aus deiner Kehle, denn du kannst dir selbst vertrauen!

Tu dir nicht weh!

Luna, o Fortuna!

Ist es auch morgen vorbei … es sei!

Luna, o Fortuna!

Der alte Schwur wiegt so schwer wie Blei:

Ein Versprechen an den den Mond und den Klang, der darin wohnt

Lass dich frei!

Ein Glitzern im Spiegel

Ein Tunnel, ein Grab

Zerbrich nicht das Siegel

Und steig nicht hinab!

Frau Luna muss fällen

Ihr Bild wird verzerrt

Sie sinkt zwischen Quallen

Aus rotem Gallert

Gesang wie ein Anker

Der Widerstand brauch

In den Fluten versank er

Bald holt er dich nach

Willst die Kette noch packen

Die zur Finsternis rast

Mit dem Reif um den Nacken

Begrüßt du die Last

Luna, o Fortuna!

Ist es auch morgen vorbei … es sei!

Luna, o Fortuna!

Der alte Schwur wiegt so schwer wie Blei:

Ein Versprechen an den den Mond und den Klang, der darin wohnt

Lass dich frei!

Mevrouw Moon drijft in het water

Zo zilver en mooi

Ze zwemt bevend, die bleek wordt

Kun je weerstand bieden?

Een eindeloos gefluister

De golven 's nachts

Sommige mensen willen graag weten:

Wanneer is het klaar?

Zoals constant gemompel

Uit angst, uit gebed

Sinds hun grillige stemmingen

Niemand begrijpt het ooit

Op ijskoude stranden

worden golven geboren?

En met niets in je handen

Ga je binnenkort verdwalen?

Hoor je de sirenes?

In de spetterende dans

Jouw zang, het verlangen

in je borst geplant?

Ondanks alle gevaren

Laat alle reden

Oude hoop gaat!

De overeenkomst

Veel stemmen uit monden

Gewapend met tanden

Als de luisterende kinderen

Een zucht ontsnapt

Gooi de droom in het water

Naar hun mond!

Laat je hart niet meer bloeden

De steen waar hij ooit zat!

Volg ons in het onbekende!

Gooi hem overboord!

Je zult hem bijna niet missen

Kom met ons mee!

De lichten!

Steeds dichter

De mistklauwen verbinden

een brul

In het grenzeloze

Ontsnap aan de koude ruige

Meer!

Werp de netten van je ziel uit zonder te kijken!

Laat de schreeuw uit je keel komen, want je kunt jezelf vertrouwen!

Doe jezelf geen pijn!

Luna, o fortuin!

Is het morgen ook voorbij... het zij zo!

Luna, o fortuin!

De oude eed weegt loodzwaar:

Een belofte aan de maan en het geluid dat erin woont

bevrijd jezelf

In golven!

schreeuwt schreeuw

Verstrengelen in een chant

Van boven

Zie je ze razen?

Alsof ze de wereld wilden verslinden

Gaan

Werp de netten van je ziel uit zonder te kijken!

Laat de schreeuw uit je keel komen, want je kunt jezelf vertrouwen!

Doe jezelf geen pijn!

Luna, o fortuin!

Is het morgen ook voorbij... het zij zo!

Luna, o fortuin!

De oude eed weegt loodzwaar:

Een belofte aan de maan en het geluid dat erin woont

bevrijd jezelf

Een glinstering in de spiegel

Een tunnel, een graf

Verbreek het zegel niet

En ga niet naar beneden!

Mevrouw Luna moet vallen

Je afbeelding wordt vervormd

Ze zinkt tussen kwallen

Gemaakt van rode gelei

Zing als een anker

De weerstand moet

Hij zonk in de overstromingen

Hij zal je snel inhalen

Wil je de ketting toch inpakken?

Dat haast zich naar de duisternis

Met de cirkel om de nek

Verwelkom je de last?

Luna, o fortuin!

Is het morgen ook voorbij... het zij zo!

Luna, o fortuin!

De oude eed weegt loodzwaar:

Een belofte aan de maan en het geluid dat erin woont

bevrijd jezelf