Искажение - Ashen Light

У последнего горизонта где черным-черна пустота

В одиночестве зверем воя конвульсивно бьется мечта.

Ее тело покрытое пятнами кровоточащих, гнойных ран

Извивается змеем проклятым, пожирая свой собственный стан.

Символ смерти горит в высоте, рассыпая звезды с небес.

И идут на жадный костер погибать неповинные души.

Иногда в запорошенной гари, среди карканья воронья,

Как печальное эхо лета плач замерзшего соловья.

И сгоревшим листом умирая, опадая на белый снег,

Осыпается черными хлопьями первородный великий грех.

И в отчаянии этакой вечности, рассыпая звезды с небес,

Градом стали на землю падает христианский, кровавый крест.

Подминая собою земли трав зеленых, пахучих цветов,

Одевая в монашества рясы больше тысячи страшных веков.

Он несет с собой вечную гибель всем, попавшим под кров пустоты,

Сделав чувства святые святые грехом, запятнав лик земной красоты.

Раздарив всюду боль и печаль, птицей грающей падая вниз,

На траву, где цветет иван-чай, где когда-то была доброй жизнь.

Кто послушал Его — тот спасен, кто поверил Ему — тот святой,

Только вот почему в небесах не находят их души покой?

Aan de laatste horizon waar zwart zwarte leegte is

In eenzaamheid klopt een droom krampachtig als een huilend beest.

Haar lichaam is bedekt met bloedende, etterende wonden

Wikkelt als een vervloekte slang en verslindt zijn eigen kamp.

Het symbool van de dood brandt hoog en strooit sterren uit de lucht.

En onschuldige zielen gaan naar het hebzuchtige vuur om te sterven.

Soms in het poedervormige vuur, tussen het kraaien van kraaien,

Als een droevige echo van de zomer, de kreet van een bevroren nachtegaal.

En sterven als een verbrand blad, vallend op de witte sneeuw,

Overgoten met zwarte vlokken oorspronkelijke grote zonde.

En in de wanhoop van zo'n eeuwigheid, sterren uit de hemel verstrooiend,

Een christelijk, bloederig kruis valt als een stalen hagel op de grond.

Het land van groene kruiden, geurige bloemen verpletterend,

Het dragen van monastieke soutanes gedurende meer dan duizend verschrikkelijke eeuwen.

Hij brengt de eeuwige dood met zich mee voor allen die onder het dak van de leegte zijn gevallen,

De gevoelens van de heilige heiligen tot zonde gemaakt hebben, het gezicht van aardse schoonheid besmeuren.

Overal pijn en verdriet weggeven, neervallen als een vogel,

Op het gras waar Ivan-thee bloeit, waar ooit een goed leven was.

Wie naar Hem heeft geluisterd is gered, wie Hem heeft geloofd is een heilige,

Maar waarom vinden hun zielen geen rust in de hemel?