Блики солнца на воде - Ария

Нам с тобой казалось, что мы будем жить всегда

И цыганкам разрешали по руке своей гадать.

Их невнятный шепот принимали не всерьез,

Но из этих предсказаний слишком многое сбылось.

Кто сгорел, сражаясь, на непризнанной войне?

Кто воздвиг свой храм из камня, но дороги к храму нет?

Кто ловил свет радуг на стеклянных кораблях?

Кто достиг своей вершины, потерявшись в облаках?

Двум смертям не бывать, от одной не сбежать.

Припев:

Сколько гроз, мы сорвали с небес,

Столько слез, мы сдержали в себе.

Сколько звезд, мы зажгли в темноте,

Но мираж исчез — это были блики солнца на воде.

Мы — всего лишь свечи на ветру и на пиру,

Алым воском наслаждаясь, продолжает жизнь игру.

Никому не скажет, сколько нам подарит дней,

Страх на утро не проснуться с каждым разом все сильней.

Двум смертям не бывать, от одной не сбежать.

Припев:

Сколько гроз, мы сорвали с небес,

Столько слез, мы сдержали в себе.

Сколько звезд, мы зажгли в темноте,

Но мираж исчез — это были блики солнца на воде.

Я не хочу вечно жить на земле,

Но умирать так не хочется мне!

Припев:

Сколько гроз мы сорвали с небес,

Столько слез мы сдержали в себе.

Сколько звезд мы зажгли в темноте,

Но мираж исчез — это были блики солнца на воде.

Это просто блики солнца на воде!

Het leek jou en mij dat we voor altijd zouden leven

En de zigeuners mochten met de hand raden.

Hun onduidelijk gefluister werd niet serieus genomen,

Maar te veel van deze voorspellingen kwamen uit.

Wie brandde af tijdens een niet-erkende oorlog?

Wie bouwde zijn tempel van steen, maar er is geen weg naar de tempel?

Wie ving het licht van regenbogen op glazen schepen?

Wie bereikte hun hoogtepunt, verdwaald in de wolken?

Er zijn geen twee doden, geen ontsnapping aan één.

Refrein:

Hoeveel onweersbuien hebben we uit de hemel geplukt,

Zoveel tranen, die we in onszelf hielden.

Hoeveel sterren hebben we verlicht in het donker

Maar de luchtspiegeling verdween - het was de schittering van de zon op het water.

Wij zijn slechts kaarsen in de wind en op het feest,

Genietend van de scharlaken was, zet hij het spel van het leven voort.

Zal niemand vertellen hoeveel dagen ons zullen geven,

De angst om 's ochtends niet wakker te worden wordt elke keer sterker.

Er zijn geen twee doden, geen ontsnapping aan één.

Refrein:

Hoeveel onweersbuien hebben we uit de hemel geplukt,

Zoveel tranen, die we in onszelf hielden.

Hoeveel sterren hebben we verlicht in het donker

Maar de luchtspiegeling verdween - het was de schittering van de zon op het water.

Ik wil niet eeuwig op aarde leven,

Maar zo wil ik niet dood!

Refrein:

Hoeveel onweersbuien hebben we uit de hemel geplukt,

Zoveel tranen die we in onszelf hielden.

Hoeveel sterren hebben we verlicht in het donker

Maar de luchtspiegeling verdween - het was de schittering van de zon op het water.

Het is gewoon de schittering van de zon op het water!