Поэт - Анжелика Варум

Ночные города спят в одиноком сне,

И только огонек мерцает в темноте.

Я знаю — это ты в полночной тишине

Зажег свечу любви и вспомнил обо мне.

Пусти меня скорей

В свой иллюзорный мир,

Где детства голоса

И сказочный факир.

И старая тетрадь

Вдруг оживает вновь,

Где слов круговорот

И в них твоя любовь.

Поэт, что знает сны мои,

Придумай все, о чем мечтала,

Слеза свечи на стол упала,

Придумай песню о любви.

Придумай летние дожди,

И чтобы был любимый рядом,

А дождь сменялся звездопадом,

Придумай песню о любви

Поэт, что знает сны мои.

Напишешь в эту ночь последний свой сонет,

О тех, кого люблю, кого со мною нет,

А на дворе весна и яркие цветы,

Я посмотрю в окно, но ждешь меня не ты.

Лишь в тишине ночной.

Звучат твои слова

Не знает их никто,

А знаю только я Ночные города

Темно в твоем окне

Лишь старая тетрадь

Осталась на столе.

Nachtsteden slapen in een eenzame droom,

En alleen een licht flikkert in het donker.

Ik weet dat jij het bent in middernachtstilte

Hij stak de kaars van liefde aan en herinnerde zich mij.

Laat me snel gaan

In je illusoire wereld,

Waar stemmen uit de kindertijd

En een fantastische fakir.

En een oud notitieboekje

Komt ineens weer tot leven

Waar is de cyclus van woorden

En ze zijn jouw liefde.

De dichter die mijn dromen kent

Denk aan alles waar je over gedroomd hebt

Een traan van een kaars viel op tafel,

Verzin een liefdeslied.

Stel je zomerregens voor

En om een ​​geliefde in de buurt te hebben,

En de regen werd vervangen door starfall,

Verzin een liefdeslied

De dichter die mijn dromen kent.

Je schrijft je laatste sonnet op deze avond,

Over degenen van wie ik hou, die niet bij mij zijn,

En in de tuin is lente en heldere bloemen,

Ik zal uit het raam kijken, maar je wacht niet op mij.

Alleen in de stilte van de nacht.

Je woorden klinken

Niemand kent ze

En alleen ik ken Nachtsteden

Het is donker voor je raam

Gewoon een oud notitieboekje

Op tafel gebleven.