Художник, что рисует дождь - Анжелика Варум

Мы повстречались на беду

У заколоченной эстрады,

В больной сентябрьской прохладе

Ты видел лета красоту.

Ты рисовал в ненастный день

Меня с зонтом под алым клёном,

Осенним листопадным звоном

Летела золотая тень.

Ты в увяданьи видел жизнь,

А в снах природы повторенье,

И это яркое горенье

Благословляла твоя кисть.

Наш молчаливый диалог

Исчез, как исчезает счастье,

Ушёл ты полем сквозь ненастье

За горизонт земных забот.

Меня ты скоро позабудешь,

Художник, что рисует дождь,

Другому ангелу ты служишь

И за собой не позовёшь.

Меня ты скоро позабудешь,

Художник, что рисует дождь,

Другому ангелу ты служишь

И за собой не позовёшь.

Художник, что рисует дождь.

Художник, что рисует дождь.

А утром, распахнув окно,

Я увидала ту картину,

Клён, распрямив свободно спину,

Качался на ветру легко.

А на эстраде шёл концерт,

И летней сказки музыканты

Сердечных слёз свои бриллианты

Дарили тем, кого уж нет.

Меня ты скоро позабудешь,

Художник, что рисует дождь,

Другому ангелу ты служишь

И за собой не позовёшь.

Меня ты скоро позабудешь,

Художник, что рисует дождь,

Другому ангелу ты служишь

И за собой не позовёшь.

Художник, что рисует дождь.

Художник, что рисует дождь.

Меня ты скоро позабудешь,

Художник, что рисует дождь,

Другому ангелу ты служишь

И за собой не позовёшь.

Меня ты скоро позабудешь,

Художник, что рисует дождь,

Другому ангелу ты служишь

И за собой не позовёшь.

Художник, что рисует дождь.

Меня ты скоро позабудешь,

Художник, что рисует дождь,

Другому ангелу ты служишь

И за собой не позовёшь.

Меня ты скоро позабудешь,

Художник, что рисует дождь,

Другому ангелу ты служишь

И за собой не позовёшь.

Художник, что рисует дождь.

Художник, что рисует дождь.

Меня ты скоро позабудешь,

Художник, что рисует…

We ontmoetten elkaar in de problemen

In het dichtgetimmerde stadium,

In zieke september koelte

Je zag de schoonheid van de zomer.

Je tekende op een regenachtige dag

Ik met een paraplu onder een scharlaken esdoorn,

Herfstbladverliezende beltonen

Een gouden schaduw vloog.

Je zag het leven vervagen,

En in de dromen van natuurherhaling,

En deze heldere brandende

Zegen je penseel.

Onze stille dialoog

Verdwenen, zoals geluk verdwijnt,

Je verliet het veld door slecht weer

Voorbij de horizon van aardse zorgen.

Je zult me ​​snel vergeten

Een kunstenaar die regen schildert

Nog een engel die je dient

En je belt niet voor jezelf.

Je zult me ​​snel vergeten

Een kunstenaar die regen schildert

Nog een engel die je dient

En je belt niet voor jezelf.

Een kunstenaar die regen schildert.

Een kunstenaar die regen schildert.

En in de ochtend, het raam openen,

Ik zag die foto

Esdoorn, zijn rug vrij rechttrekkend,

Schommelde gemakkelijk in de wind.

En er was een concert op het podium,

En zomersprookjesmuzikanten

Hart scheurt je diamanten

Ze gaven aan degenen die niet meer bestaan.

Je zult me ​​snel vergeten

Een kunstenaar die regen schildert

Nog een engel die je dient

En je belt niet voor jezelf.

Je zult me ​​snel vergeten

Een kunstenaar die regen schildert

Nog een engel die je dient

En je belt niet voor jezelf.

Een kunstenaar die regen schildert.

Een kunstenaar die regen schildert.

Je zult me ​​snel vergeten

Een kunstenaar die regen schildert

Nog een engel die je dient

En je belt niet voor jezelf.

Je zult me ​​snel vergeten

Een kunstenaar die regen schildert

Nog een engel die je dient

En je belt niet voor jezelf.

Een kunstenaar die regen schildert.

Je zult me ​​snel vergeten

Een kunstenaar die regen schildert

Nog een engel die je dient

En je belt niet voor jezelf.

Je zult me ​​snel vergeten

Een kunstenaar die regen schildert

Nog een engel die je dient

En je belt niet voor jezelf.

Een kunstenaar die regen schildert.

Een kunstenaar die regen schildert.

Je zult me ​​snel vergeten

Een kunstenaar die schildert...