Письмо - Анжелика Варум

Когда взойдет луна,

Свои огни зажгут дома.

Глаза закрою в тишине,

И вспомню вновь я о тебе…

Обычным летним днем,

В кафе сидели мы вдвоем.

Тогда мы не скрывали слез,

И было все у нас всерьез.

В центре городка — вокзал,

А ты — молчал…

На столе письмо из прошлых лет,

Словно неподвластный долгий сон

Разорву конверт.

Ты все ждешь меня в нашем городке,

Где все просто и знакомо,

Но обратно не вернуться мне.

Казалось в эти дни прощались ненадолго мы,

Ты ничего мне не сказал и в этот миг не удержал,

Поспешный бой часов, не дождалась твоих я слов;

Звезда сгорела в небесах,

Я помню слезы на глазах,

И печальный тот вокзал,

Где ты молчал…

Als de maan opkomt

Huizen zullen hun vuren aansteken.

Ik sluit mijn ogen in stilte

En ik zal me weer aan je herinneren...

Een gewone zomerdag

We zaten samen in een café.

Toen verstopten we de tranen niet,

En alles was serieus met ons.

In het centrum van de stad is een treinstation,

En je was stil...

Op tafel ligt een brief van afgelopen jaren,

Als een oncontroleerbare lange droom

Ik scheur de envelop open.

Jullie wachten allemaal op mij in onze stad,

Waar alles eenvoudig en vertrouwd is,

Maar ik kan niet terugkomen.

Het leek erop dat we tegenwoordig een tijdje vaarwel zeiden,

Je zei niets tegen me en hield je op dat moment niet in,

Het haastige klokkenspel, ik wachtte niet op je woorden;

Een ster brandde op in de lucht

Ik herinner me tranen in mijn ogen

En dat trieste station

Waar was je stil...